اغیار چو از میان کناری گیرد از خوسفی رباعی 25
1. اغیار چو از میان کناری گیرد
هر دست طرب دامن یاری گیرد
ایام گل است و ابر نم می ریزد از خوسفی رباعی 26
1. ایام گل است و ابر نم می ریزد
وز شاخ نشاط بار غم می ریزد
مشک از سر زلف آن صنم می ریزد از خوسفی رباعی 27
1. مشک از سر زلف آن صنم می ریزد
عنبر ز شبستان ارم می ریزد
خوی از سر زلف آن صنم می ریزد از خوسفی رباعی 28
1. خوی از سر زلف آن صنم می ریزد
بر گل ز گلاب ناب نم می ریزد
شب نیست که آهم به ثریا نرسد از خوسفی رباعی 29
1. شب نیست که آهم به ثریا نرسد
وز دیده من سیل به دریا نرسد
بیچاره حسود بی بصر خواهد شد از خوسفی رباعی 30
1. بیچاره حسود بی بصر خواهد شد
چون کور شده است کورتر خواهد شد
چون خواجه نظام در چنان محرم شد از خوسفی رباعی 31
1. چون خواجه نظام در چنان محرم شد
فردوس ز فرّ قدمش خرّم شد
چون لاله و سبزه باهم آمیخته شد از خوسفی رباعی 32
1. چون لاله و سبزه باهم آمیخته شد
از لؤلؤی تر زمرد انگیخته شد
چشم سیهت که فتنه خواب آمد از خوسفی رباعی 33
1. چشم سیهت که فتنه خواب آمد
مستی ست که در گوشه محراب آمد
گر چه به قلم کام بسی دانی راند از خوسفی رباعی 34
1. گر چه به قلم کام بسی دانی راند
وز نوک قلم مشک توانی افشاند
آنکس که طریق مدح و ذمّ می داند از خوسفی رباعی 35
1. آنکس که طریق مدح و ذمّ می داند
میدان که هجا و هزل هم می داند
تا عارض چون آتشت افروخته اند از خوسفی رباعی 36
1. تا عارض چون آتشت افروخته اند
صد خرمن تقوی و ورع سوخته اند