رباعیات ابن حسام خوسفی

1 زادی که ره دراز می باید رفت با روزه و با نماز می باید رفت

2 ترکیب تو چون ز خاک پرداخته اند ای خال به خاک باز می باید رفت

1 دائم ز ولایت ولی خواهم گفت چون روح قدس نادعلی خواهم گفت

2 تا رفع شود غمی که برجان منست کُلُّ هَمٍّ سینجلی خواهم گفت

1 بلبل ز پی گل غزلی تر می گفت باد سحر از نسیم عنبر می گفت

2 لاله صفت کلاه دارا می کرد نرگس سخن از تاج سکندر می گفت

1 در خانه خود به کمترین مایه قوت بیچاره به سر کنی به صد صبر و سکوت

2 بر سفره مردم نکشی دست به لوت تا پر نکنی شکم به سان الموت

1 ای کعبه مقصود دل من کویت دور از تو شدم ز مویه همچون مویت

2 اکنون که ز دیدار تو محروم شدم در خواب من آی تا ببینم رویت

1 ای هزل تمام هیچ و هازل همه هیچ زنهار چه زنهار که در هزل مپیچ

2 قولی که نه دین و شرع باشد مپسند راهی که به سوی حق نباشد مپسیچ

1 تیر تو هلاکت بداندیش تو باد قربان رهت دشمن بدکیش تو باد

2 ای چرخ کمان پشت به خدمت کاری خم ساخته پشت چون کمان پیش تو باد

1 لاله زدم باد صبا می خندد گویی لب و لعل دلربا می خندد

2 ای دوست بگویم که چرا می خندد بر کوتاهی عمر ما می خندد

1 لاله به کرشمه بر چمن می خندد در باغ شقایق و سمن می خندد

2 در خنده بین که با تنگدلی همچون لب آن تنگ دهن می خندد

1 صافی جهان چو نیست می ساز به درد پشمینه بپوش چون همی باید مرد

2 از مرگ چه دشوار تر آن کز ره عجز حاجت به در همچو خودی باید برد