غزلیات بیدل دهلوی

1 دریای خیالیم و نمی نیست در اینجا جز وهم وجود و عدمی نیست در اینجا

2 رمز دو جهان از ورق آینه خواندیم جزگرد تحیر رقمی نیست در اینجا

3 عالم همه میناگر بیداد شکست است این طرفه‌که‌سنگ ستمی نیست در اینجا

4 تا سنبل این باغ به همواری رنگ است جزکج نظری پیچ وخمی نیست دراینجا

1 چون غنچه همان به‌که بدزدی نفس اینجا تا نشکند فشاندن بالت قفس اینجا

2 از راه هوس چند دهی عرض محبت مکتوب نبندند به بال مگس اینجا

3 خواهی‌که شود منزل مقصود مقامت از آبلهٔ پای طلب‌کن جرس اینجا

4 آن به‌که ز دل محوکنی معنی بیداد اظهار به خون می‌تپد از دادرس اینجا

1 شب وصل است و نبود آرزورا دسترس اینجا که باشد دشمن خمیازه آغوش هوس اینجا

2 چو بوی‌گل‌گرفتارم به رنگ الفتی ورنه گشاد بال پرواز است هرچاک قفس اینجا

3 سراغ‌کاروان ملک خاموشی بود مشکل به بوی غنچه‌همدوش است‌آواز جرس اینجا

4 دل عارف چوآیینه بساط روشنی دارد که‌نقش پای خود راگم نمی‌سازد نفس اینجا

1 درمحفل ما ومنم‌، محو صفیر هرصدا نم‌خورده ساز وحشتم‌، زین‌نغمه‌های‌ترصدا

2 حیرت نوا افسانه‌ام‌، از خویش پر بیگانه‌ام تا در درون خانه‌ام دارم برون در صدا

3 یاد نگاه سرمه‌گون خوانده‌ست بر حالم فسون مشکل‌که بیمار مرا برخیزد از بستر صدا

4 در فکر آن موی میان از بس‌که‌گشتم ناتوان می‌چربدم صد پیرهن بر پیکر لاغر صدا

1 درین نه آشیان غیر از پر عنقا نشد پیدا همه پیدا شد اما آنکه شد پیدا نشد پیدا

2 تلاش مطلب نایاب ما را داغ‌کرد آخر جهانی رنج‌گوهر برد جز دریا نشد پیدا

3 دل‌گمگشته می‌گفتند دارد گرد این وادی به جست و جو نفسها سوختم اما نشد پیدا

4 فلک درگردش پرگارگم کرده‌ست آرامش جهان تا سر برون آورد غیر ازپا نشد پیدا

1 چه‌امکان است‌گرد غیرازین محفل‌شود پیدا همان لیلی شود بی‌پرده تامحمل شود پیدا

2 غناگاه خطاب از احتیاج آگاه می‌گردد کریم آواز ده کز ششجهت سایل شود پیدا

3 مجازاندیشی‌ات فهم حقیقت را نمی‌شاید محال است اینکه حق ازعالم باطل شود پیدا

4 نفس را الفت دل هم ز وحشت برنمی‌آرد ره ما طی نگردد گر همه منزل شود پیدا

1 کجا الوان نعمت زین بساط آسان شود پیدا که آدم ازبهشت آید برون تا نان شود پیدا

2 تمیز لذت دنیا هم آسان نیست ای غافل چوطفلان خون‌خوری یک‌عمر تادندان شودپیدا

3 سحرتا شام باید تک زدن چون آفتاب اینجا که خشکاری به چشم حرص این انبان شود پیدا

4 سحاب‌کشت ما صد ره شکافد چشم‌گریانش که‌گندم یک تبسم با لب خندان شود پیدا

1 کو بقاگر نفست‌گشت مکرر پیدا پا ندارد چو سحر، چندکنی سر پیدا

2 صفر اشکال فلک دوری مقصد افزود وهم تازیدکه شد حلقهٔ آن درپیدا

3 شاهد وضع برودتکدهٔ هستی بود پوستینی‌که شد از پیکر اخگر پیدا

4 جرم آدم چه اثر داشت‌که از منفعلی گشت در مزرع گندم همه دختر پید‌ا

1 چه ظلمت است اینکه گشت غفلت به چشم یاران ز نور پیدا همه به پیش خودیم اما سراب‌های ز دور پیدا

2 فسون و افسانهٔ تو و من فشاند بر چشم و گوش دامن غبار مجنون به دشت روشن چراغ موسی به طور پیدا

3 در آمد و رفت محو گشتیم و پی به جایی نبرد کوشش رهی که کردیم چون نفس طی نشد به چندین عبور پیدا

4 به فهم کیفیت حقیقت که راست‌بینش کجاست فطرت به غیر شکل قیاس اینجا نمی‌کند چشم کور پیدا

1 نشد دراین درسگاه عبرت به‌فهم چندین رساله پیدا جنون سوادی‌که‌کردم امشب ز سیر اوراق لاله پیدا

2 صبا زگیسوی مشکبارت اگر رساند پیام چینی چو شبنم از داغ لاله‌گردد عرق ز ناف غزاله پیدا

3 فلک ز صفری‌که می‌گشاید بر عتبارات می‌فزاید خلای یک شیشه می‌نماید پری ز چندین پیاله پیدا

4 چه موج بیداد هیچ سنگی نبست برشیشه‌ام ترنگی شکسته دارد دلم به رنگی‌که رنگ من‌کرد ناله پیدا