غزلیات در دیوان اشعار مجیرالدین بیلقانی

1 غمی دارم که هرگز کم نگردد دلی داری که گرد غم نگردد

2 به جان زخم ترا مرهم که باید؟ اگر هم زخم تو مرهم نگردد

3 هنوز آن دل بود در دام عالم که او با درد تو همدم نگردد

4 ز لب صفرای من بشکن میندیش که سور هیچ کس ماتم نگردد

1 دوش دلبند من آن مهر گسل آنکه زو ماه به خوبی است خجل

2 مست و مدهوش در آمد در شهر شهر را ولوله زو شد حاصل

3 شمع در پیش و جهانی زن و مرد شد نظاره آن شمع چگل

4 دست شنگانه بر آورده ز چاک پای مستانه فرو برده به گل

1 بازار شکر لعل شکر بار تو بشکست ناموس فلک غمزه خونخوار تو بشکست

2 بازار تو تا گرم شد از زحمت عشاق بس شیشه خونی که به بازار تو بشکست

3 در راه تو خود بین نتوان بود که مه را با خوبی تو آینه در بار تو بشکست

4 جانی که مرا بود ز غم نیم شکسته یکباره ازین ناز به خروار تو بشکست

1 فراقت نیش غم ما را چنان در جان شکست ای جان که گفتی تیر جست از شست و در سندان شکست ای جان

2 ندید از کان عشق ای بت دل من گوهر وصلت که دل را با تو هم زاول گهر در کان شکست ای جان

3 چو در زلفت نهادم دل برفتی زلف بشکستی بدان تا با خم زلفت دلم یکسان شکست ای جان

4 چو تو زخمم زدی بر دل من افغان بر فلک بردم فلک را پشت و ما را دل بدین سان زان شکست ای جان

1 شمع دل را شب هجران تو سر سوخته ام مرغ جان را گه سودای تو پر سوخته ام

2 تو چه دانی که من از دست شکر خنده تو؟ چند بر مجمر غم همچو شکر سوخته ام؟

3 ای بسا روز که من پیش خیال تو چو شمع تا به شب مرده و شب تا به سحر سوخته ام

4 زان مفرح که به دل سوختگان از تو رسد شربتی ده به من آخر که جگر سوخته ام

1 هر دم به بند زلف شکاری دگر مگیر وحشی مباش با من و وحشت ز سر مگیر

2 دل گر نبود خاک تو بی سایه تو سوخت جان خاک تست از سر او سایه بر مگیر

3 گفتی که زر چه جای زرست ای بهانه جوی؟ رنگ رخم ببین و بهانه به زر مگیر

4 صد دل به غمزه بشکن و روی از وفا متاب بوسی ز لعل کم کن و تنگی شکر مگیر

1 گر ترا راحت جان می گویم آشکارا نه نهان می گویم

2 من ترا جان و دل ای عهدشکن از میان دل و جان می گویم

3 به غمم شاد شوی می دانم غم دل با تو از آن می گویم

4 گر چه گویم که دلم زان تو نیست می شنو کان به زبان می گویم

1 تا لاله ز شوخی به جهان شو در افگند از پرده بسی خسته دلان را بدر افگند

2 زلف و رخ معشوقه ما دید بعینه هر دیده که بر لاله سحرگه نظر افگند

3 هر خون که جهان خورد از آزرده دلان پار امسال زمین از جگر خویش افگند

4 خوش دل شده بود از مدد عمر که ناگه بیم اجلش خون سیه در جگر افگند

1 رخ تو قهر قمر خواهد کرد لب تو قصد شکر خواهد کرد

2 آفتاب رخ تو تیغ چو زد آسمان ماه سپهر خواهد کرد

3 کان پر گوهر یعنی دهنت طنز بر کان گهر خواهد کرد

4 زلف پر بند تو در بوالعجبی نقش بندی قمر خواهد کرد

1 کس درین دوران وفاداری نیافت یاریی بی زحمت از یاری نیافت

2 روز عالم رفت و در عالم کسی بی غمی را روز بازاری نیافت

3 هیچ عاشق بر گلی ننهاد دل تا از آن گل در جگر خاری نیافت

4 دل به جان آمد ز دست خویش از آنک مردمی در هیچ دلداری نیافت