رباعیات ملک‌الشعرا بهار

1 تن چیست‌؟ مرکبی ز چندین معدن پرگشته ز میراث نیاکان کهن

2 محکوم محیط و انقلابات زمن تن گر گنهی کند چه بحثی است به من‌؟

1 دیشب من و پروانه سخن می‌گفتیم گاه از گل و گه ز شمع‌، می‌آشفتیم

2 شد صبح نه پروانه به جا ماند و نه من گل نیز پر افشاند که ما هم رفتیم

1 در زلف تو آشوب زمن می‌بینم بیگانه نبیند آنچه من می‌بینم

2 او پیچ و خم و تاب و گره می‌نگرد من بخت سیاه خوبشتن می‌بینم

1 آن کس که رموز غیب داند، نه تویی وان کو خط نابوده بخواند، نه تویی

2 اندیشهٔ عاقبت مکن کز پس مرگ چیزی هم اگر از تو بماند، نه تویی

1 ای خواجهٔ راد و مشفق دیرینه دوری شاید ولی به این دیری نه

2 ساعت مشمر فال بدو نیک مگیر مگذار که تقویم شود پارینه

1 از خصم کشیدن به وفا مور و جفا برهان نزاکت است و دستور صفا

2 در کشور ما اصل نزاکت این است واوبلا وامصیبتا وا اسفا

1 ای مرکزیان گر گل و ریحان خواهید ور بلبل سرمست غزلخوان خواهید

2 یا مرکز ملک را به بجنورد کشید یا آنکه بهار را به تهران خواهید

1 ای روح روان که فارغ از این بدنی جویای عزیزکردهٔ خویشتنی

2 ای خفته به خاک‌، من تو هستم تو منی من فرزندم تو مادر ممتحنی

1 ای مادر اگر دسترسی داشتمی سنگ سیه ازگور تو برداشتمی

2 خود را گل و خاک تیره پنداشتمی تنهات به زبر خاک نگذاشتمی

1 از دامن کوه لاله ناگه برجست گلگون‌رخی و تیشهٔ سبزی در دست

2 با فرق سر دریده گویی فرهاد از خاک برون آمد و بر سنگ نشست