آن کس که ز ناصواب بشناخت از ازرقی هروی رباعی 1
1. آن کس که ز ناصواب بشناخت صواب
بی خدمت تو کرد طلب حشمت و آب
تا هجر تو کرد بر وصال تو شتاب از ازرقی هروی رباعی 2
1. تا هجر تو کرد بر وصال تو شتاب
دارم دل جوشان چو بر آتش سیماب
دی با رهی ، ای رنگ گل و بوی از ازرقی هروی رباعی 3
1. دی با رهی ، ای رنگ گل و بوی گلاب
از دیده و دل همی زدی آتش و آب
ای دل ، ز شراب عشق گشتی سرمست از ازرقی هروی رباعی 4
1. ای دل ، ز شراب عشق گشتی سرمست
کز رنج خمار او بجان نتوان رست
ای صبر ، از آن نگار بیداد از ازرقی هروی رباعی 5
1. ای صبر ، از آن نگار بیداد پرست
بر وی همه بیداد جهان یکسره هست
زان گونه ز پولاد ترا دست از ازرقی هروی رباعی 6
1. زان گونه ز پولاد ترا دست بخست
کاندر رگت آویخت چو ماهی درشست
چون بد عهدی گشت از تو این از ازرقی هروی رباعی 7
1. چون بد عهدی گشت از تو این عهد درست
در سستی دست از تو چرا دارم سست ؟
گه گویم : کار ترا گیرم سست از ازرقی هروی رباعی 8
1. گه گویم : کار ترا گیرم سست
خوش خوش مگر از تو دست بتوانم شست
سوز دل من ز بهر بار غم تست از ازرقی هروی رباعی 9
1. سوز دل من ز بهر بار غم تست
اشک چشمم بهر نثار غم تست
آن کیست که آگاه ز حس و خردست از ازرقی هروی رباعی 10
1. آن کیست که آگاه ز حس و خردست :
آسوده ز کفر و دین و از نیک و بدست
در عشق بتی دلم گرفتار شدست از ازرقی هروی رباعی 11
1. در عشق بتی دلم گرفتار شدست
وز فرقت او رخم چو دینار شدست
عقل تو ببخت رهنمای تو بسست از ازرقی هروی رباعی 12
1. عقل تو ببخت رهنمای تو بسست
در سمع فلک لفظ ثنای تو بسست