رباعیات در دیوان اشعار آذر بیگدلی

1 دیدم گلکی بصد دهان میخندد گفتم: بطراوت چمن میخندد

2 گریان گریان، بلبلی از شاخ گلی گفتا: که نه، بر گریه ی من میخندد

1 جان رفت و، دل از تو باز دردی دارد؛ اشک سرخی و رنگ زردی دارد

2 غافل منشین، که خاک غم پرور من هر چند بباد رفته، گردی دارد

1 امشب که ز وصلم بطرب میگذرد از غصه بمن شبی عجب میگذرد

2 گردم نزنم، فغان که غم میکشدم؛ ور شکوه کنم، آه که شب میگذرد

1 در کوی بتان، گاه نفس میگیرد؛ گفتیم: دل آنکه داد، پس میگیرد

2 در گوشه ی بام، گفت ماهی: رو رو در کوچه ما دزد عسس میگیرد

1 وقت است بهار، باغ و راغ افروزد؛ وز لاله و گل، شمع و چراغ افروزد

2 گل، چهره اش از خون جگر گیرد رنگ؛ لاله، رخش از آتش داغ افروزد!

1 از خواب سیه روز تو، چون شب خیزد؛ چون شب، ز غمت یار بش از لب خیزد!

2 گوید: یا رب، یا رب او هر که شنید؛ از یک یار ب، هزار یا رب خیزد!

1 نایی ز نوا فتاده، تا نی برسد! ساقی سر خم ستاده، تا می برسد!

2 یک ناله بسینه مانده، تا کی بکشیم؟! یک جرعه نصیب ماست، تا کی برسد؟!

1 چون کار نظر بپاک بینی برسد یا زور کمر بدار چینی برسد

2 نبود عجب ار، ز گفتگوی زن وشوی زحمت ببرادران دینی برسد

1 صهبا، ز زکامش مژه چون پرنم شد؛ زین واقعه حال دوستان درهم شد

2 چون کند دو دندان، پی تاریخ آذر گفتا که: دو از خوشه ی پروین کم شد»

1 ترکی که مرا برده ی خود میداند جانم بلب آورده ی خود میداند

2 در پیش وی آن به که زبان بربندم از شکوه، که او کرده ی خود میداند