ورقه و گلشاه عیوقی

1 چو گلشه سوی شام شد مستمند بیاورد بابش یکی گوسفند

2 ز بهر حیل سرش ببرید زود به کرباس اندر بپیچید زود

3 بخوابید در خیمه چون مردگان شب تیره برداشت بانگ و فغان

4 برآورد با زن بهٔک جا خروش که آوخ ز گلشاه ببرید هوش

1 نبد ورقه را ز آن حدیث آگهی که چونست احوال سرو سهی

2 چو انگشتری و زره سوی اوی رسید از بر گلشه خوب روی

3 چو بشنید پیغام او از غلام که نالنده گشتست ماه تمام

4 دل ورقه آمد زانده به جوش ز بس غم نیارست بودن خموش

1 دریغا که آن زاد سرو بلند نهان گشت در زیر خاک نژند

2 ندانم همی زین بتر روزگار کی بر جانم آمد بر نخست کینه آر

3 تو ای تن در درد و عم برگشای ابا هیچ کس خوش مباش و مخند

4 تو ای ورقه از بهر جانان خویش بدل بر در شادکامی ببند

1 چو این شعر ورقه ببردش بسر برآشفت وز غم درآمد بسر

2 ببردند آن زار دل برده را مر آن نوگل زرد پژمرده را

3 نمودند آن گور کآن گوسفند بدو اندرون بود بسته ببند

4 ندانست مسکین که در گور کیست ببر در گرفت و بزاری گریست

1 بحی اندرون بد یکی دلبری یکی حور چهره پری پیکری

2 بد از حال گلشاه او را خبر از آن راز آگاه بد سر به سر

3 ببخشود بر ورقهٔ تنگ دل ز بس نالهٔ زار آن سنگ دل

4 به دل گفت برهانم او را ز بند که بس زاروارست و بس مستمند

1 بگفت این و آمد ز پیشش برون ز دیده روان کرده دو جوی خون

2 بگفتار با خلق نگشاد لب بپوشید دستی سلیح و سلب

3 ز خشم عم و بهر ننگ و نبرد نشست از بر بارهٔ ره نورد

4 ز حی بنی شیبه بنهاد روی سوی شام از بهر آن مهرجوی

1 بگفت این و درماند در غم اسیر ستد خاتم و در فگندش به شیر

2 به کدبانوش برد با بیم و درد ستد شیر گلشاه، لختی بخورد

3 پدید آمد انگشتری اندروی چو دید آن بت دلبر مهر جوی

4 همه مغزش از مهر پرجوش گشت بیفتاد بر جای و بی هوش گشت

1 بگفت این و دادش به شوهر خبر کجا ورقه کردست قصد سفر

2 بر هر دو آمد سبک شاه شام شده چشمش از غم چو چشم غمام

3 به گلشاه گفت: ای دلارام و دوست چرا رفت باید؟ که خان آن اوست!

4 بگو تا بباشد برت ابن عم که هرگز جدا تان ندارم ز هم

1 ایا پر هنر راد و دانا طبیب یکی چاره کن بر فراق حبیب

2 که از هجر آن سرو سیمین صنم گدازنده ام هم چو زرین قضیب

3 نصیب بتم خوبی و چابکیست چرا مرمرا محنت آمد نصیب؟

4 کرا عشق و هجران بهم یار گشت شود جانش با مرگ بی شک قریب