ورقه و گلشاه عیوقی

1 چو گفت این، بگفتش که ای رادمرد نگر تا توانی مرا چاره کرد؟

2 چنین داد داننده وی را جواب که ای برده عشق از رخت رنگ و آب

3 گر از درد خواهی روان رسته کرد به نزدیک آن شوکت او بسته کرد

4 ز گفتار او ورقه ازدیده خون ببارید و بر خاک شد سرنگون

1 کنم آه ازین چرخ گردنده آه که عیشم تبه کرد و روزم سیاه

2 تو بدرود باش ای گرانمایه در که من تن سپردم به خاک سیاه

3 مبادا به تو بر تبه عیش و عمر که هم عیش و هم عمر من شد تباه

4 دل سوخته در غم مهر تو همی برد خواهم به نزد اله

1 بگفت این و بگسستش از تن نفس تو گفتی همان یک نفس بود و بس

2 غلامش ببارید از دیده خون بگفتا چه تدبیر دارم کنون!

3 کهٔاری کند مر مرا اندرین که تنها ورا کرد نتوان دفین

4 چو شد روز وقت نمازدگر سواری دو پیدا شد از رهگذر

1 کزین پس ایا دل به دنیا مناز که عزش عذابست و نازش نیاز

2 دو سرو سهی را بهٔک بوستان بپرورد در شادکامی و ناز

3 ابی آن که ز آن هر دو آمد گناه ز یک دیگرانشان جدا کرد باز

4 ایا ورقه دوری تو از یار خویش شدم بی تو کوتاه عمری دراز

1 سه روز و سه شب همچنان در عذاب همی بود بی خورد و بی هوش و خواب

2 ز کارش چو آگاه شد شاه شام دویدش بر ماه بت کش خرام

3 بگفتش: چه بود ای دلارام من؟ بگو هین که تیره شد ایام من!

4 بگفتش که ای خسرو دادگر به گیتی چه باشد ازین زارتر

1 مر آن دوست را برد نزدیک دوست کجا دوست با دوست یکجا نکوست

2 همه خلق از شهر دادند روی سوی گور آن عاشق مهرجوی

3 همی رفت گلشاه زاری کنان خروشان و مویان و گیسو کنان

4 چوزی گور ورقه رسیدش فراز به جان دادن آمد مرو را نیاز

1 دریغا که بد مهر گردان جهان ندارد وفا با کسی جاودان

2 نباید همی بست دل را در اوی که بس نابکارست و بس زشت روی

3 بسا مهر پیوسته و بسته دل که او کرد بی کام دل زیر گل

4 بس امّیدها را که در دل شکست بسی بندها کو گشاد و ببست

1 کنون قصهٔ گلشه و ورقه باز ز من بشنو ای مهتر سرفراز

2 که چون بود و آن شاه فرخ چه کرد به جای دو عاشق بمرد او بدرد

3 چو گلشاه در هجر ورقه بمرد روان گرامی به یزدان سپرد

4 غمین گشت شاه و بنالید زار ببارید از دیده دُر دَر کنار