مظهرالعجایب عطار نیشابوری

1 بود در ملک بخارا عابدی داشت دایم جا بکنج مسجدی

2 او بزرگ عالمان ملک بود بود دایم در رکوع و در سجود

3 از بخارا مثل او کس برنخاست پیش ارباب یقین از اولیاست

4 زاهدی مشهور بُد اندر جهان نام آن شه ابن فضل آمد بدان

1 حبّ ایشان گیر تا ایمن شوی دین و ایمان توزان گردد قوی

2 حبّ ایشان گیر و با پاکان نشین باش قایم در ره شاهان دین

3 با محبّان تو مجو آزار دل تا نگردی پیش شاه من خجل

4 وآنکه او آزار دل هرگز نکرد دل ندارد آنکه کرد آزار مرد

1 هرکه با آل پیمبر صاف نیست کار او جز گمرهی و لاف نیست

2 ای برادر چند جوئی زرّ و مال هست این مالت بدنیا خود وبال

3 رو تو گنج آخرت با دست آر تا غنی باشی به پیش کردگار

4 أهل فضل و أهل دانش بر سرند از میان خلق ایشان گوهرند

1 هرکسی را خود در او جوشی دهند همچو گوش خر باو گوشی دهند

2 خود چه پختند و از آن پختن چه رست سوخت در دیک و تبه کرداو نشست

3 بعد از آن ز آن پخته ناید هیچکار این سخن را ای برادر یاددار

4 خویشتن را پیش درویشان بپز تانگردی سوخته چون چوب گز

1 یک حکیمی بود دانا در جهان بر ضمیر او شده حکمت عیان

2 سیر کرده جملهٔ آفاق را او شمرده نقش این نه طاق را

3 چون بسوی کعبهٔ جان شد روان تا ببیند سالک دل را عیان

4 ناگهی باعامیی همراه شد از طریق حال او آگاه شد

1 ای برادر در شریعت راه رو نیک بین و نیک دان و نیک شو

2 ای برادر دیدی احوال جهان از بدو نیک جهان ماند نشان

3 ای برادر تو نشان نیک خوان تا بیابی ازمعانی تو نشان

4 من نشان بی نشانی داشتم پس بامر اوعلم برداشتم

1 بود شیخی همچو شبلی پارسا حق تعالی داده بود او را صفا

2 در معانی رهنمای اهل دین او بشهر علم حقّ بودی امین

3 نام او بودی نظام الدّین حسن شد ملقّب با صفا آن مؤتمن

4 خلق را از لطف خود بنواختی مال پیش مردمان انداختی

1 ای پسر این پند از من گوش کن فرد شوپس جام وحدت نوش کن

2 هرکه پندم را درون جان نهد پای خود را برتر از کیوان نهد

3 هرکه پندم را بداند چون حکیم کار او گردد بعالم مستقیم

4 اولا حق را بدان چون مصطفی غیر حق را تو مدان در هیچ جا

1 تو خدا را از یقین خود شناس باش از قهرش همیشه در هراس

2 بعد از آن خود را شناس و اصل خویش گرچه پیداگشتهٔ ای پاک کیش

3 هرچه گوئی و کنی تو در جهان عاقبت گردد به پیش تو عیان

4 هرچه تو از دید آن نقصان کنی عاقبت بین شو نباید آن کنی