باب سی و یكم: در آنكه وصل معشوق به كس نرسد در مختارنامه عطار نیشابوری

1 گفتم: جانا هیچ کسی جانان یافت یا در همه عمر آن چه همی جست آن یافت

2 گفت: از پس صدهزار قرن ای عاقل بس زود بود هنوز گر بتوان یافت

1 ای دل به امید هم نفس چند روی تو هیچ نیی درین هوس چند روی

2 او خورشیدست از آسمان میتابد تو سایهٔ بر زمین سپس چند روی

1 چون وصل نیامد به کسی اولیتر بی همنفسی هر نفسی اولیتر

2 چون نیست به وصل او رسیدن ممکن در هجر گریختن بسی اولیتر

1 این گنبد خاکستری پر اخگر گه در خونم کشید و گه خاکستر

2 از غصهٔ آن کزو نمییافت خبر از سر میشد به پای و از پای به سر

1 ای بس که ز شوق چرخ دوّار بگشت سرگشته شب و روز چو پرگار بگشت

2 آن گشتن او چه سود چون پیوسته بر یک جایست اگرچه بسیار بگشت

1 هم عقل طلسم جسم و جان باز نیافت هم گنج زمین و آسمان باز نیافت

2 خورشید هزار قرن بر پهلو گشت یک ذرّه سراپای جهان باز نیافت

1 جانا رخ چون تویی به حس نتوان دید زر چون بینم به حس که مس نتوان دید

2 وصل تو به دو دست تهی نتوان یافت روی تو به دو چشم نجس نتوان دید

1 چون باد همی نیاید از سوی تو بر کی چشم افتد به پرتو روی تو بر

2 چون مینرسد دست به یک موی تو بر آن به که دهم جان به سر کوی تو بر

1 جان نتواند هیچ سزاوار تو گشت دل نتواند محرم دیدار تو گشت

2 ای بر شده بس بلند! کس نتواند در گرد سراپردهٔ اسرار تو گشت

1 آواز به عشق در جهان خواهم داد پس شرحِ رُخِ تو بیزبان خواهم داد

2 چون زَهره ندارم که به روی تو رسم بر پای تو سر نهاده جان خواهم داد