باب سی و یكم: در آنكه وصل معشوق به كس نرسد در مختارنامه عطار نیشابوری

1 هم هر ساعت در ره تاریکتری هم هر روزی به دیده باریکتری

2 هرگز چو به وصلش نرسد هیچ کسی چندانکه روی به هیچ نزدیکتری

1 گر گنج به تو رسید پنهان میدار ور نه بنشین مصیبت جان میدار

2 گر شادی وصل او به تو مینرسد باری رسدت ماتم هجران، میدار

1 ذرات جهان در اشتیاقند همه اجزای فلک به عشق طاقند همه

2 از هر چه که هست و هرکه خواهی گوباش امید ببر، که در فراقند همه

1 ای کاش ترا دیدهٔ دیدن بودی یا گوش مرا هیچ شنیدن بودی

2 در کرّی و کوریم نبایستی بود گر یک سر مو روی رسیدن بودی

1 تا جان دارم همچو فلک میپویم وز درد وصال او سخن میگویم

2 آن چیز که کس نیافت آن میطلبم آن چیز که گم نکردهام میجویم

1 گر بشتابم نه روی بشتافتن است ور سر یابم نه گنج سر یافتن است

2 جز حسرت و خون دل چه بر خواهد خاست زین یافتنی که عین نایافتن است

1 دردا که ز بی نشان نشانم نرسید وز بحر عیان عین عیانم نرسید

2 عمری من تشنه بر لب دریایی بنشستم و قطرهای به جانم نرسید

1 نه دل دارم نه جان نه تن چتوان کرد نه خرقه نه لقمه نه وطن چتوان کرد

2 از خورشیدی کزو همه کون پرست یک ذرّه نمیرسد به من چتوان کرد

1 تا چند غم این ره پر بیم کشیم بر چهره ز خون، جدول تقویم کشیم

2 گردست به دامن وصالش نرسید کو پای که در دامن تسلیم کشیم

1 چون یار نمیکند دمی همدمیم زین غم نفسی نیست سرِ آدمیم

2 ور در همه عمر یک دم آید بَرِ من با گوشه نشاندم ز نامحرمیم