باب سی و یكم: در آنكه وصل معشوق به كس نرسد در مختارنامه عطار نیشابوری

1 هر دل که ز ذوق آن حقیقت جان یافت هر چیز که یافت جامهٔ جانان یافت

2 آن را منشین که یک دمش نتوان دید آن را مطلب که هرگزش نتوان یافت

1 چون کس نرسد به وصل دلخواه ای دل! تو هم نرسی چند کنی آه ای دل!

2 میپنداری که ره توان برد بدو هرگز نتوان برد بدو راه ای دل!

1 ای دل ز پی دلیل نتوانی شد موری تو حریف پیل نتوانی شد

2 چون از مگس لنگ کمی بیش نیی همکاسهٔ جبرئیل نتوانی شد

1 اندر طلب حضرت جاوید آخر ماندی تو میان بیم و امید آخر

2 یک ذرّه وجود تست و در یک ذره چندی تابد فروغ خورشید آخر

1 دل گم شد و در ره الاهی اِستاد در بادیهٔ نامتناهی اِستاد

2 هان ای دل بیقرار! عمری رفتی تا چند روی تو چون نخواهی اِستاد

1 نه هیچ کسی به زندگانیش گرفت نه نیز به مرگ جاودانیش گرفت

2 تو پشهٔ عاجزی و او صرصرِ تند بنشین تو که هرگز نتوانیش گرفت

1 آن ذوق که در شکر چشیدن باشد مندیش که در شکر شنیدن باشد

2 زنهار مدان اگر بدانی او را کان دانستن بدو رسیدن باشد

1 ای مانده به زیرِ پرده! او کی باشی گه خفته و گاه خورده، او کی باشی

2 کفرست حلول چند از کفر و فضول او هست و تو هست کرده، او کی باشی

1 چو مهرهٔ مِهر بازی ای سرو سهی چون از گهر حقیقتی حقه تهی

2 هرگه که همی حقی به دست تو بود زنهار چنان کن که ز دستش ندهی

1 گر بندِ امیدِ وصلِ او بست ترا بندیش که هیچ جای آن هست ترا

2 عاجز بنشین و پای در دامن کش در دامن او کجا رسد دست ترا