باب هشتم: در تحریض نمودن به فنا و گم بودن در بقا در مختارنامه عطار نیشابوری

1 گر مرد رهی ز ننگ خود پاک بباش بی هستی خویش چست و چالاک بباش

2 گر میخواهی که مرده خاکی نشوی جهدی بکن و به زندگی خاک بباش

1 جانا چو ره تو راه ذُلّ و عِزْ نیست کاریست که کار قادر و عاجز نیست

2 پس گم شدنم به و چنان گم شدهام کامکان پدید آمدنم هرگز نیست

1 بنگر که چه غم بیتو کشیدم آخر تا نیست شدم بیارمیدم آخر

2 گفتی که برس تا به بر من برسی چون در تو رسم چون برسیدم آخر

1 هم راه تن و هم ره جان او گیرد هر ذره که هست در میان او گیرد

2 از خویش چو در هستی او گم گردی پیش نظرت همه جهان او گیرد

1 تا هستی تو نصیب میخواهد جست دل روی به خونِ دیده میخواهد شست

2 تا یک سرِ موی از تو میخواهد ماند زان یک سرِ موی، کوه میخواهد رست

1 در عشق تو رازی و نیاز آوردیم چون شمع بسی سوز و گداز آوردیم

2 چون درد ترا نیافتم درمانی کُلّی خود را به هیچ باز آوردیم

1 فانی شده، تا بود، مشوّش نشود باقی به وجود جز در آتش نرود

2 چون اصلِ وجودِ کلِّ عالم عدم است هرکو به وجود خوش شود خوش نبود

1 گر ما همگی خویش چون ذرّه کنیم خود را به وجود ذرّهای غرّه کنیم

2 ای قافله سالارِ عدم طبل بزن تا بادیهٔ وجود را عَبْره کنیم

1 در قرب تو گر هست دل دیوانه‌ست جان را طمع وصال تو افسانه‌ست

2 چون هرچه که هست در تو می‌باید باخت سبحان الله! این چه مقامر خانه‌ست

1 تا چند به خود درنگری چندینی در هستی خود رنج بری چندینی

2 یک ذرّه چو وادید نخواهی آمد خود را چه دهی جلوهگری چندینی