باب هشتم: در تحریض نمودن به فنا و گم بودن در بقا در مختارنامه عطار نیشابوری

1 راهی که درو پای ز سر باید کرد ره توشه درو خون جگر باید کرد

2 خواهی که ازین راه خبردار شوی خود را ز دو کون بیخبر باید کرد

1 آن جوهر پوشیده به هر جان نرسد دشوار به دست آید و‌آسان نرسد

2 سر در ره باز و دست از پای بدار کاین راه به پای تو به پایان نرسد

1 از پس منشین یک دم و در پیش مباش در بند رضای نفس بد کیش مباش

2 تا کی گویی که من چه خواهم کردن تو هرچه کنی به رایت خویش مباش

1 تا کی باشی بی سر و بن، هیچ مباش خاموشی جوی و در سخن، هیچ مباش

2 تا کی گوئی که من چه خواهم کردن تو هیچ نهای، هیچ مکن، هیچ مباش

1 آن به که همی سوزی و پیدا نکنی خود را به تکلّف سر غوغا نکنی

2 هر دم گوئی که من چه خواهم کردن چتوانی کرد یاکنی یا نکنی

1 گر تو همه داری همه در آتش باش ور بیهمهای بیهمه گردن کش باش

2 هیچ است همه از همه پس هیچ مگوی ور هیچ نداری همه داری خوش باش

1 گر بودِ خود از عشق نبودی بینی از آتش او هنوز دردی بینی

2 ور عمر زیان کنی ز سرمایهٔ عشق بینی که ازین زیان چه سودی بینی

1 گر با من خویش خاک این در آئی از ننگ منی ز خاک کمتر آئی

2 من وزن آرد چون به ترازو سنجند بیوزن آید گر به قلندر آئی

1 گاهی ز خیال دلبر آئی زنده گاه از سخن چو شکر آئی زنده

2 گم گرد و خوشی بمیر و جانی کم گیر زیرا که به جان دیگر آئی زنده

1 ای مانده به جان این جهانی زنده تا کی باشی به زندگانی زنده

2 چون زیستن تو مرگ تو خواهد بود نامرده بمیر تا بمانی زنده