باب هشتم: در تحریض نمودن به فنا و گم بودن در بقا در مختارنامه عطار نیشابوری

1 گر از همگی خویشتن فرد شوی در کعبهٔ جان محرم این درد شوی

2 ور همچو زنان درین این بحر محیط آبستن آن نظر شوی مرد شوی

1 در عشق تو سودا و جنون بنهادیم وز دیده و دل آتش و خون بنهادیم

2 چون پردهٔ خود، خودی خود میدیدیم کلّی خود را هم از برون بنهادیم

1 تا شد دلم از بوی می عشق تو مست هم پرده دریده گشت و هم توبه شکست

2 امروز منم هر نفسی دست به دست از هست به نیست رفته از نیست به هست

1 در بحر فنا به آب در خواهم شد چون سایه به آفتاب در خواهم شد

2 چون مینرسد به سرفرازی تو دست سر در پایت به خواب در خواهم شد

1 در عشق نشان و خبر من برسید وز گریهٔ خونین جگر من برسید

2 چندان بدویدم که تک من بنماند چندان بپریدم که پر من برسید

1 تا کی باشی بی سر و بن، هیچ مباش خاموشی جوی و در سخن، هیچ مباش

2 تا کی گوئی که من چه خواهم کردن تو هیچ نهای، هیچ مکن، هیچ مباش

1 از بس که دلم به بینشان داشت نیاز بینام ونشان بماندم در تک و تاز

2 سی سال به جان نشان جانان جستم من گم شدم ونیافتم او را باز

1 یا شادی دو کون غم انگار همه یا ملکِ جهان مسلّم انگار همه

2 خواهی که وجودِ اصل تابد بر تو کونین بکلّی عدم انگار همه

1 گر فقر شود ای که چه خوش خواهد بود در دام مرو که کیسه کش خواهد بود

2 تا بودن ما عظیم ناخوش چیزی است نابودنِ ما عظیم خوش خواهد بود

1 دلشاد مشو ز وصل اگر در طربی دل تنگ مکن ز هجر اگر در تعبی

2 از شادی وصل و غم هجران بگذر با هیچ بساز اگر همه میطلبی