باب هشتم: در تحریض نمودن به فنا و گم بودن در بقا در مختارنامه عطار نیشابوری

1 تا هیچ وجود و عدمت میماند نیک و بد و شادی و غمت میماند

2 مرده شو و دم مزن که در پردهٔ عشق همدم نشوی تا که دمت میماند

1 پیوسته به چشم دل نظر باید کرد وانگه به درونِ جان سفر باید کرد

2 خواهی که به زیرِ خاک خاکی نشوی از حالت زندگان گذر باید کرد

1 در قرب تو گر هست دل دیوانه‌ست جان را طمع وصال تو افسانه‌ست

2 چون هرچه که هست در تو می‌باید باخت سبحان الله! این چه مقامر خانه‌ست

1 در عشق تو سودا و جنون بنهادیم وز دیده و دل آتش و خون بنهادیم

2 چون پردهٔ خود، خودی خود میدیدیم کلّی خود را هم از برون بنهادیم

1 در عشق تو رازی و نیاز آوردیم چون شمع بسی سوز و گداز آوردیم

2 چون درد ترا نیافتم درمانی کُلّی خود را به هیچ باز آوردیم

1 در عشق تو زاری وندم آوردیم بر قُبّهٔ افلاک علم آوردیم

2 وآخر چو وجود سدِّ دولت دیدیم روی از همه عالم به عدم آوردیم

1 ما هر دو جهان زیر قدم آوردیم بر قبهٔ افلاک علم آوردیم

2 چون درد ترا کم آمد آمد درمان کلّی خود را زهیچ کم آوردیم

1 گر ما همگی خویش چون ذرّه کنیم خود را به وجود ذرّهای غرّه کنیم

2 ای قافله سالارِ عدم طبل بزن تا بادیهٔ وجود را عَبْره کنیم

1 جانا ز غم عشق تو جانم خون شد هر دم ز تو دردی دگرم افزون شد

2 زان روز که دل جان و جهان خواند ترا جان بر تو فشاند و از جهان بیرون شد

1 تا شد دلم از بوی می عشق تو مست هم پرده دریده گشت و هم توبه شکست

2 امروز منم هر نفسی دست به دست از هست به نیست رفته از نیست به هست