باب هشتم: در تحریض نمودن به فنا و گم بودن در بقا در مختارنامه عطار نیشابوری

1 از پس منشین یک دم و در پیش مباش در بند رضای نفس بد کیش مباش

2 تا کی گویی که من چه خواهم کردن تو هرچه کنی به رایت خویش مباش

1 هرگه که بدان بحر محقّق برسی در حال به گرداب اناالحق برسی

2 گر در همه میروی قدم محکم دار تا گر همهای به هیچ مطلق برسی

1 گر بودِ خود از عشق نبودی بینی از آتش او هنوز دردی بینی

2 ور عمر زیان کنی ز سرمایهٔ عشق بینی که ازین زیان چه سودی بینی

1 عاشق ز کسی نکاهد و نفزاید لب بندد و راز پیش کس نگشاید

2 چون کامل شد بترسد از غیرت دوست هرگز خود را به خویشتن ننماید

1 هر لحظه ز عشق در سجودی دگرم وندر پس پرده غرق جودی دگرم

2 دیرست که از وجود خود زندهنیم گر زندهام اکنون به وجودی دگرم

1 گر با من خویش خاک این در آئی از ننگ منی ز خاک کمتر آئی

2 من وزن آرد چون به ترازو سنجند بیوزن آید گر به قلندر آئی

1 هر لحظه دهد عشق توام سرشوئی تا من سر و پای گم کنم چون گوئی

2 از هر مژهای اگر بریزم جوئی تا با خویشم از تو نیابم بوئی

1 آنرا که نظر در آن جهان باید کرد پرواز ورای آسمان باید کرد

2 هرگاه که دولتی بدو آرد روی در حال ز خویشتن نهان باید کرد

1 گاهی ز خیال دلبر آئی زنده گاه از سخن چو شکر آئی زنده

2 گم گرد و خوشی بمیر و جانی کم گیر زیرا که به جان دیگر آئی زنده

1 آنجا که روی به پا و سر نتوان رفت ور مرغ شوی به بال و پر نتوان رفت

2 از عقل برون آی اگر جان داری کاین راه به عقل مختصر نتوان رفت