باب هشتم: در تحریض نمودن به فنا و گم بودن در بقا در مختارنامه عطار نیشابوری

1 سر تا پایم نقطهٔ آرام کنید وانگاه فنای مطلقم نام کنید

2 از خون دلم می و ز جان جام کنید وایجاد مرا تمام اعدام کنید

1 گر میخواهی که بازیابی این راز بیخود شو و با بیخودی خویش بساز

2 چون بیخودیست اصل هر چیز که هست تو کی یابی چو در خودی جوئی باز

1 آنها که در این پرده سرایند پدید از پرده برون همی نمایند پدید

2 چون پرده براوفتد دران دریا خلق غرقه نه چنان شوند کایند پدید

1 ای مانده به جان این جهانی زنده تا کی باشی به زندگانی زنده

2 چون زیستن تو مرگ تو خواهد بود نامرده بمیر تا بمانی زنده

1 پیوسته به چشم دل نظر باید کرد وانگه به درونِ جان سفر باید کرد

2 خواهی که به زیرِ خاک خاکی نشوی از حالت زندگان گذر باید کرد

1 در عشق تو زاری وندم آوردیم بر قُبّهٔ افلاک علم آوردیم

2 وآخر چو وجود سدِّ دولت دیدیم روی از همه عالم به عدم آوردیم

1 چون نیستی تو محض اقرار بود هستیت ز سرمایهٔ انکار بود

2 هر کس که ز نیستی ندارد بوئی کافر میرد اگرچه دیندار بود

1 از ننگ وجودم که رهاند بازم تا من ز وجود با عدم پردازم

2 هرگه که وجود خود بدو در بازم آن دم به وجود خود سزد گر نازم

1 خوش خواهدبود، اگر فنا خواهد بود زیرا که فنا عین بقا خواهد بود

2 این میدانم که بس شگرف است فنا لیکن بندانم که کرا خواهد بود

1 آن بهٔ که زخود کرانه بینی خود را تا محرم این ستانه بینی خود را

2 گر هر دو جهان به طبع تو خاک شوند کفرست که در میانه بینی خود را