باب هشتم: در تحریض نمودن به فنا و گم بودن در بقا در مختارنامه عطار نیشابوری

1 بی جان و تنم جان و تنم میباید بیآنچه منم آنچه منم میباید

2 با خویشتنم ز خویشتن بیخبرم بیخویشتنم خویشتنم میباید

1 گفتم: ز فناء خود چنانم که مپرس گفتا:‌به بقائیت رسانم که مپرس

2 یعنی چو به نیستی بدیدی خود را چندان هستی بر تو فشانم که مپرس

1 آن را که درین دایره جانی عجب است در نقطهٔ فقر بینشانی عجب است

2 هستی تو ظلمت آشیانی عجب است وآنجا که تو نیستی جهانی عجب است

1 چندین امل تو ای دل غافل چیست چون رفتنییی درین سرا منزل چیست

2 چون عاقبت کار همه گم شدن است آخر ز پدید آمدنت حاصل چیست

1 گر تو همه داری همه در آتش باش ور بیهمهای بیهمه گردن کش باش

2 هیچ است همه از همه پس هیچ مگوی ور هیچ نداری همه داری خوش باش

1 دل از طمع خام چنان بریان شد از آتش شوقی که چنان نتوان شد

2 جانی که ز قدر فخر موجوداتست در راه غم تو با عدم یکسان شد

1 تا هیچ وجود و عدمت میماند نیک و بد و شادی و غمت میماند

2 مرده شو و دم مزن که در پردهٔ عشق همدم نشوی تا که دمت میماند

1 آن جوهر پوشیده به هر جان نرسد دشوار به دست آید و‌آسان نرسد

2 سر در ره باز و دست از پای بدار کاین راه به پای تو به پایان نرسد

1 ما هر دو جهان زیر قدم آوردیم بر قبهٔ افلاک علم آوردیم

2 چون درد ترا کم آمد آمد درمان کلّی خود را زهیچ کم آوردیم

1 گر تو بر او ز تنگ دستی آئی در دایرهٔ خویش پرستی آئی

2 از نقطهٔ بیخویشتنی چند آخر مشرک باشی کز سرهستی آئی