باب اول: در توحیدِ باری عزّ شأنه در مختارنامه عطار نیشابوری

1 یا رب! همه اسرار، تو میدانی تو اندازهٔ هر کار، تو میدانی تو

2 زین سِرّ که در نهاد ما میگردد کس نیست خبردار،‌تو میدانی تو

1 ذاتت ز ازل تا به ابد قائم بس بیرون زتو جاهلند، تو عالم بس

2 گر دستِ طلب به حضرتت مینرسد از حضرتِ تو تعجیم دایم بس

1 کو عقل که در ره تو پوید آخر کو جان که زعزّت تو گوید آخر

2 پندار نگر! که ما ترا میجوییم چون جمله توئی ترا که جوید آخر

1 ای عین بقا! در چه بقائی که نهای در جای نه و کدام جانی که نهای

2 ای جان تو از جا و جهت مستغنی آخر تو کجائی و کجائی که نهای

1 در ذات تو سالها سخن راندهایم بسیار کتاب دیده و خواندهایم

2 هم با سخنِ پیرزنان آمدهایم کای تو همه تو! جمله فرو ماندهایم

1 در راه تو معرفت خطا دانستیم چه راه و چه معرفت کرا دانستیم

2 یک یافتن تو بود و فریاد دو کون کاین نیست ازان دست که ما دانستیم

1 کو چشم که ذرّهای جمالت بیند کو عقل که سُدَّهٔ کمالت بیند

2 گر جملهٔ ذرّات جهان دیده شود ممکن نبود که در وصالت بیند

1 اسرار تو در حروف نتواند بود و اعداد تو در اُلوف نتواند بود

2 جاوید همی هیچ کسی را هرگز برحکمت تو وقوف نتواند بود

1 ای آن که ز کفر، دین، تو بیرون آری وز خار، ترنجبین، تو بیرون آری

2 از گل، گل نازنین تو بیرون آری وز کوه و کمر، نگین، تو بیرون آری

1 عالم که پر از حکمتِ تو میبینم یک دایره پر نعمتِ تو میبینم

2 بر یکْ یک ذرّه وقف کرده همه عمر دریا دریا قدرتِ تو میبینم