ز زلفت زنده می‌دارد صبا انفاس عیسی را از عطار نیشابوری غزل 1
1. ز زلفت زنده می‌دارد صبا انفاس عیسی را
ز رویت می‌کند روشن خیالت چشم موسی را
چون نیست هیچ مردی در عشق یار ما را از عطار نیشابوری غزل 1
1. چون نیست هیچ مردی در عشق یار ما را
سجاده زاهدان را درد و قمار ما را
ای به عالم کرده پیدا راز پنهان مرا از عطار نیشابوری غزل 3
1. ای به عالم کرده پیدا راز پنهان مرا
من کیم کز چون تویی بویی رسد جان مرا
گفتم اندر محنت و خواری مرا از عطار نیشابوری غزل 4
1. گفتم اندر محنت و خواری مرا
چون ببینی نیز نگذاری مرا
سوختی جانم چه می‌سازی مرا از عطار نیشابوری غزل 5
1. سوختی جانم چه می‌سازی مرا
بر سر افتادم چه می‌تازی مرا
گر سیر نشد تو را دل از ما از عطار نیشابوری غزل 6
1. گر سیر نشد تو را دل از ما
یک لحظه مباش غافل از ما
بار دگر شور آورید این پیر درد آشام ما از عطار نیشابوری غزل 7
1. بار دگر شور آورید این پیر درد آشام ما
صد جام برهم نوش کرد از خون دل پر جام ما
چون شدستی ز من جدا صنما از عطار نیشابوری غزل 8
1. چون شدستی ز من جدا صنما
مُلْتَقَى لِمْ تَرَکْتَ بِیْ نَدَما
در دلم افتاد آتش ساقیا از عطار نیشابوری غزل 9
1. در دلم افتاد آتش ساقیا
ساقیا آخر کجائی هین بیا
در دلم بنشسته‌ای بیرون میا از عطار نیشابوری غزل 10
1. در دلم بنشسته‌ای بیرون میا
نی برون آی از دلم در خون میا
ای عجب دردی است دل را بس عجب از عطار نیشابوری غزل 11
1. ای عجب دردی است دل را بس عجب
مانده در اندیشهٔ آن روز و شب
روز و شب چون غافلی از روز و شب از عطار نیشابوری غزل 12
1. روز و شب چون غافلی از روز و شب
کی کنی از سر روز و شب طرب