غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

سجاده زاهدان را درد و قمار ما را

آن نیست جای رندان با آن چکار ما را

می زاهدان ره را درد و خمار ما را

شادیش مصلحان را غم یادگار ما را

ز رویت می‌کند روشن خیالت چشم موسی را

به بلبل می‌برد از گل صبا صد گونه بشری را

برای گلبن وصلش رها کن من و سلوی را

بسوزی خرقهٔ دعوی بیابی نور معنی را

من کیم کز چون تویی بویی رسد جان مرا

چون تو پیدا کرده‌ای این راز پنهان مرا

نیست جز روی تو درمان چشم گریان مرا

پا و سر پیدا نیامد این بیابان مرا

چون ببینی نیز نگذاری مرا

دست ندهد جز به دشواری مرا

تا قیامت روی هشیاری مرا

دل تو را باد و جگرخواری مرا

بر سر افتادم چه می‌تازی مرا

بوک بر گیری و بنوازی مرا

بر نخیزم گر بیندازی مرا

آمدم تا چاره‌ای سازی مرا

یک لحظه مباش غافل از ما

مانندهٔ مرغ بسمل از ما

هر روز هزار منزل از ما

تا خاک ز خون کنی گل از ما

صد جام برهم نوش کرد از خون دل پر جام ما

در کفر خود دین دار شد بیزار شد ز اسلام ما

دایم یکی گوییم وبس تا شد دو عالم رام ما

از نام و ننگ آزاد شد نیک است این بدنام ما

مُلْتَقَى لِمْ تَرَکْتَ بِیْ نَدَما

هُوَ یَکْفی مِنَ الَّذی ظَلَما

قَدْ رَضیْتُ بِما جَرى قَلَما

گفت غیر از وجود حق عدما

ساقیا آخر کجائی هین بیا

بر سر آتش بماندم ساقیا

چند دارم نفس را همچون گیا

پاک شد تا همچو جان شد پر ضیا

نی برون آی از دلم در خون میا

هر زمان در دیده دیگرگون میا

تو به یک یک ذره بوقلمون میا

آید از دریا برون بیرون میا