چرا ای دل وفا با آن بت پیمان شکن کردی از آشفتهٔ غزل 1141
1. چرا ای دل وفا با آن بت پیمان شکن کردی
گرفتی خو بآن بیداد خو و ترک من کردی
بهواست برق امشب بطلب پری وبالی از آشفتهٔ غزل 1142
1. بهواست برق امشب بطلب پری وبالی
قدمی بساز از سر نو گرت مجالی
در عاشقی گشتم زبون ای کاش دل خون می‌شدی از آشفتهٔ غزل 1143
1. در عاشقی گشتم زبون ای کاش دل خون می‌شدی
عقلم ز سر کردی برون ای کاش مجنون می‌شدی
الا ایکه داری طمع پادشاهی از آشفتهٔ غزل 1144
1. الا ایکه داری طمع پادشاهی
نیائی چرا بر در دل گدائی
تو ای سلطان خوبان جز ستمکاری نمی‌دانی از آشفتهٔ غزل 1145
1. تو ای سلطان خوبان جز ستمکاری نمی‌دانی
گرفتی مُلکِ دل را مملکت‌داری نمی‌دانی
غم حورت از چه باشد که تو این غلام داری از آشفتهٔ غزل 1146
1. غم حورت از چه باشد که تو این غلام داری
زبهشت خاص برخورده هوای عام داری
ای نوش لب که داری خود آب زندگانی از آشفتهٔ غزل 1147
1. ای نوش لب که داری خود آب زندگانی
بازآ که سوخت ما را سوز عطش نهانی
تو را چه رفت که پیمان دوستان بشکستی از آشفتهٔ غزل 1148
1. تو را چه رفت که پیمان دوستان بشکستی
برون شدی زسر عهد و برخلاف نشستی
سودای تو آتش زده در رخت صبوری از آشفتهٔ غزل 1149
1. سودای تو آتش زده در رخت صبوری
از آب کجا تشنه کند صبر به دوری
محتسب چند زکین شیشه ما میشکنی از آشفتهٔ غزل 1150
1. محتسب چند زکین شیشه ما میشکنی
شرم کن از می اگر رحم بما مینکنی
نافه بنافه دارد اگر آهوی تتاری از آشفتهٔ غزل 1151
1. نافه بنافه دارد اگر آهوی تتاری
تو صد هزار نافه از چین مو بباری
معجزه ببین که سروی و رفتار می‌کنی از آشفتهٔ غزل 1152
1. معجزه ببین که سروی و رفتار می‌کنی
سحر مبین که ماهی و گفتار می‌کنی