با سپاه مژه از قتل که باز آمده‌ای از آشفتهٔ غزل 1010
1. با سپاه مژه از قتل که باز آمده‌ای
که به خون غرقه تو چون چنگل باز آمده‌ای
ای هجر تو چو کوه و دل مستمند کاه از آشفتهٔ غزل 1011
1. ای هجر تو چو کوه و دل مستمند کاه
این کوه را ز کاه بگردان به یک نگاه
خصم با انبوه لشکر آمد و خیل سپاه از آشفتهٔ غزل 1012
1. خصم با انبوه لشکر آمد و خیل سپاه
الغیاث ای دیده و دل الغیاث ای اشک و آه
آید از عشق کار شایسته از آشفتهٔ غزل 1013
1. آید از عشق کار شایسته
من و آن کار بار شایسته
گوی داند که بچوگان کسی افتاده از آشفتهٔ غزل 1014
1. گوی داند که بچوگان کسی افتاده
که بسر رفته بمیدان و بسی افتاده
گلزار عشق چون تو نهالی نیافته از آشفتهٔ غزل 1015
1. گلزار عشق چون تو نهالی نیافته
رخسار حسن همچو تو خالی نیافته
ساقی بباد دوست کرم کن پیاله ای از آشفتهٔ غزل 1016
1. ساقی بباد دوست کرم کن پیاله ای
درویش را زسفره یغما نواله ای
گسترده اند مستان از پرنیان ساده از آشفتهٔ غزل 1017
1. گسترده اند مستان از پرنیان ساده
در دور بزم ساقی سیمین تنان ساده
ای دل بیا و نقش بتان بر کنار نه از آشفتهٔ غزل 1018
1. ای دل بیا و نقش بتان بر کنار نه
بربط بهل بمطرب و می بر خمار نه
گر تو پروانه بآتش نکنی بازی به از آشفتهٔ غزل 1019
1. گر تو پروانه بآتش نکنی بازی به
بخطر گر تو پر خویش نیندازی به
با سیخ مژه آمده آن یار سرابیده از آشفتهٔ غزل 1020
1. با سیخ مژه آمده آن یار سرابیده
دارد بر هر سیخ دل‌های کبابیده
زابروان تیغِ دوسَر بر مه و مهر آخته‌ای از آشفتهٔ غزل 1021
1. زابروان تیغِ دوسَر بر مه و مهر آخته‌ای
رتبهٔ خود چه توان کرد که نشناخته‌ای