ما را عبث نبود که از بزم رانده ای از آشفتهٔ غزل 999
1. ما را عبث نبود که از بزم رانده ای
گویا رقیب را ببر خویش خوانده ای
گر نه ای چشم سیه بهر شکار آمده‌ای از آشفتهٔ غزل 1000
1. گر نه ای چشم سیه بهر شکار آمده‌ای
تیر مژگان به کف از بهر چه کار آمده‌ای
ای نسیم از چیست زلفش را پریشان کرده‌ای از آشفتهٔ غزل 1001
1. ای نسیم از چیست زلفش را پریشان کرده‌ای
صد دل شیدا به هم دست و گریبان کرده‌ای
شکر گویم یا شکایت از تو ای شاه سیاه از آشفتهٔ غزل 1002
1. شکر گویم یا شکایت از تو ای شاه سیاه
ما تو تابنده ماه من همان در خوابگاه
ای زلف پرشکن تو سراپا شکسته‌ای از آشفتهٔ غزل 1003
1. ای زلف پرشکن تو سراپا شکسته‌ای
گویا ز بار خاطر عشاق خسته‌ای
عید است و ساقی با قدح سرمست و خمار آمده از آشفتهٔ غزل 1004
1. عید است و ساقی با قدح سرمست و خمار آمده
می خورده و سرخوش شده در شهر و بازار آمده
مطرب مجلس کجاست چنگ و چغانه از آشفتهٔ غزل 1005
1. مطرب مجلس کجاست چنگ و چغانه
راست کن از پرده حجاز ترانه
شب گذشته چو مه زد علم بر این خرگاه از آشفتهٔ غزل 1006
1. شب گذشته چو مه زد علم بر این خرگاه
درآمد از درم آن ماه خرگهی ناگاه
شبها که شمع من توئی هم خود شبان داج به از آشفتهٔ غزل 1007
1. شبها که شمع من توئی هم خود شبان داج به
گر ترک یغمائی توئی سرمایه بر تاراج به
بمسجد رخنه ای بگشای ای زاهد زمیخانه از آشفتهٔ غزل 1008
1. بمسجد رخنه ای بگشای ای زاهد زمیخانه
که از نورش کنی چون طور روشن صحن کاشانه
ارغوان است که با غالیه آمیخته ای از آشفتهٔ غزل 1009
1. ارغوان است که با غالیه آمیخته ای
یا که بر برگ سمن سنبل تر ریخته ای