دوش در آمد از درم ماهی نه فرشته‌ای از آشفتهٔ غزل 987
1. دوش در آمد از درم ماهی نه فرشته‌ای
داشت به خون مرد و زن سبز خطش نوشته‌ای
دوش خوردم از می وحدت سحر پیمانه‌ای از آشفتهٔ غزل 988
1. دوش خوردم از می وحدت سحر پیمانه‌ای
آشنا دیدم به خود زآن نشئهٔ هر بیگانه‌ای
چو ترک چشم تو خونخوار شد آهسته آهسته از آشفتهٔ غزل 989
1. چو ترک چشم تو خونخوار شد آهسته آهسته
دلم خون دیده‌ام خونبار شد آهسته آهسته
گفتم از سلسله زلف تو دارم گله‌ای از آشفتهٔ غزل 990
1. گفتم از سلسله زلف تو دارم گله‌ای
زیر لب خنده‌زنان گفت چه بی‌حوصله‌ای
حسنت نهاده دانه دامی عجب به راه از آشفتهٔ غزل 991
1. حسنت نهاده دانه دامی عجب به راه
کاندر کمند زلف کشد آهوی نگاه
عاشقان را جز لب تو باده مستانه نه از آشفتهٔ غزل 992
1. عاشقان را جز لب تو باده مستانه نه
می‌کشان را غیر چشمت ساغر و پیمانه نه
به زنجیر جفایی گر نشد بخت دژم بسته از آشفتهٔ غزل 993
1. به زنجیر جفایی گر نشد بخت دژم بسته
سگ لیلی به مجنون از چه رو راه حشم بسته
دانست و هست و بود تو را مظهر آینه از آشفتهٔ غزل 994
1. دانست و هست و بود تو را مظهر آینه
روزی که کرد تعبیه اسکندر آینه
در همه شهر حاضری در بر ما نشسته ای از آشفتهٔ غزل 995
1. در همه شهر حاضری در بر ما نشسته ای
چهره بدل گشاده ای پرده بچشم بسته ای
آن می که از شعاعش آتش زند زبانه از آشفتهٔ غزل 996
1. آن می که از شعاعش آتش زند زبانه
درده سحر که دارم درد سر شبانه
اصل ناپیدا و عکسی در میان افکنده ای از آشفتهٔ غزل 997
1. اصل ناپیدا و عکسی در میان افکنده ای
کیمیا پنهان و غوغا در جهان افکنده ای
ای که جان داری فدا کن در ره جانانه‌ای از آشفتهٔ غزل 998
1. ای که جان داری فدا کن در ره جانانه‌ای
سوختن تن را بنه گر شمع را پروانه‌ای