ای یار سفر کرده نیاید خبر از تو از آشفتهٔ غزل 963
1. ای یار سفر کرده نیاید خبر از تو
یوسف نرسد نامه به سوی پدر از تو
حذر کن ای دل از آن چشم و ابرو از آشفتهٔ غزل 964
1. حذر کن ای دل از آن چشم و ابرو
که ترکست و کمانکش هست و جادو
ملک دل و جان گرفت عشق جهانگیر او از آشفتهٔ غزل 965
1. ملک دل و جان گرفت عشق جهانگیر او
عقل هزیمت نمود از دم شمشیر او
آنچه ببغداد کرد تیغ هلاکو از آشفتهٔ غزل 966
1. آنچه ببغداد کرد تیغ هلاکو
کرد بملک دل آن بلارک ابرو
با مه و آفتاب شد طلعت تو چو روبه‌رو از آشفتهٔ غزل 967
1. با مه و آفتاب شد طلعت تو چو روبه‌رو
عیب عیان چو آینه گفت ز هردو مو به مو
عاشق گریختن نتواند ز بند او از آشفتهٔ غزل 968
1. عاشق گریختن نتواند ز بند او
گر شش جهت اسیر بود در کمند او
شور جنونم میکشد زنجیر کو زنجیر کو از آشفتهٔ غزل 969
1. شور جنونم میکشد زنجیر کو زنجیر کو
بیچاره ام ای دوستان تدبیر کو تدبیر کو
بنده پیر خراباتم و پیمانه او از آشفتهٔ غزل 970
1. بنده پیر خراباتم و پیمانه او
که پناه فلک آمد در میخانه او
بیا که چون خم زلفت مشوشم بی تو از آشفتهٔ غزل 971
1. بیا که چون خم زلفت مشوشم بی تو
تو خوش به بزم رقیبان و ناخوشم بی تو
این دل غمزده یکی وان لب لعل فام دو از آشفتهٔ غزل 972
1. این دل غمزده یکی وان لب لعل فام دو
هوش کی آیدش بسر مست یکی و جام دو
باز بهم برآمده طره مشکبوی تو از آشفتهٔ غزل 973
1. باز بهم برآمده طره مشکبوی تو
تا بخطا چه میکند نافه تو بتوی تو
خیز ای صوفی سالوس وز میخانه رو از آشفتهٔ غزل 974
1. خیز ای صوفی سالوس وز میخانه رو
دامنت تا نشد آلوده از این خانه برو