چون دست رس نداری ای دل بوصل جانان از آشفتهٔ غزل 880
1. چون دست رس نداری ای دل بوصل جانان
برخیز جان فدا کن در پای پاسبانان
چه ای ای عشق که دیدار تو نتوان دیدن از آشفتهٔ غزل 881
1. چه ای ای عشق که دیدار تو نتوان دیدن
وصل چون نیست بسازیم بهجران دیدن
ای ز سنبل پرده بسته بر سمن از آشفتهٔ غزل 882
1. ای ز سنبل پرده بسته بر سمن
وی رطب آورده از سرو چمن
چگونه شکر گویم زطالع میمون از آشفتهٔ غزل 883
1. چگونه شکر گویم زطالع میمون
که شمع محفل انس است ماه روز افزون
حدیث دوستان عیب است پیش دشمنان گفتن از آشفتهٔ غزل 884
1. حدیث دوستان عیب است پیش دشمنان گفتن
چنان کز دوست منعست درد خویش بنهفتن
ندیدم دشمنان گشته حبیبان از آشفتهٔ غزل 885
1. ندیدم دشمنان گشته حبیبان
فغان از گل دریغ از عندلیبان
در آن دهان نگنجد از این بیشتر سخن از آشفتهٔ غزل 886
1. در آن دهان نگنجد از این بیشتر سخن
زیرا که نیست بر لب تو راهبر سخن
دوستت گر دست داد اندیشه دشمن مکن از آشفتهٔ غزل 887
1. دوستت گر دست داد اندیشه دشمن مکن
تیر دلدوز نظر را غیر جان جوشن مکن
فحشی ز لبت تو وقف ما کن از آشفتهٔ غزل 888
1. فحشی ز لبت تو وقف ما کن
درد دل بی‌دوا دوا کن
مبند الفت دلا با ماه رویان از آشفتهٔ غزل 889
1. مبند الفت دلا با ماه رویان
که بی قیدند این زنجیر مویان
چشمکان چنگیز و رخ روم و خم گیسوختن از آشفتهٔ غزل 890
1. چشمکان چنگیز و رخ روم و خم گیسوختن
جادوی خون خواره چون آئینه ذات الفتین
زاهدا ذوق بهشتت هست بر آن روبین از آشفتهٔ غزل 891
1. زاهدا ذوق بهشتت هست بر آن روبین
چشمه ی تسنیم و کوثر در دهان او ببین