روزگاریست بمیخانه از آشفتهٔ شیرازی غزل 844
1. روزگاریست بمیخانه گذاری دارم
با سگان در آن خانه قراری دارم
عشق چوپان بود و ما همه از آشفتهٔ شیرازی غزل 845
1. عشق چوپان بود و ما همه عالم گله ایم
حسن قصاب و بکشتن همگی یکدله ایم
همتی ای می‌فروشان تشنه‌کامم از آشفتهٔ شیرازی غزل 846
1. همتی ای می‌فروشان تشنه‌کامم تشنه‌کام
رحمتی بر خسته‌ای چون فیضتان عام است عام
به گلزار غم عشق تو من از آشفتهٔ شیرازی غزل 847
1. به گلزار غم عشق تو من آن مرغ خاموشم
که شد از بیم گلچین نغمه‌پردازی فراموشم
ما گدایان در میخانه از آشفتهٔ شیرازی غزل 848
1. ما گدایان در میخانه ایم
در گدائی شهره و افسانه ایم
چندان بکویت ما پا فشردیم از آشفتهٔ شیرازی غزل 849
1. چندان بکویت ما پا فشردیم
تا سر باخلاص آنجا سپردیم
شب وصلست بیا باده بساغر از آشفتهٔ شیرازی غزل 850
1. شب وصلست بیا باده بساغر فکنیم
خانه خلد است بساغر می کوثر فکنیم
بتا از غمزه کافر ربودی از آشفتهٔ شیرازی غزل 851
1. بتا از غمزه کافر ربودی چون دل و دینم
بساط زهد و تقوی را همان بهتر که برچینم
همرهان همتی که نوسفرم از آشفتهٔ شیرازی غزل 852
1. همرهان همتی که نوسفرم
رهروان مژده ای که بیخبرم
نیست راهی بحرم تا که از آشفتهٔ شیرازی غزل 853
1. نیست راهی بحرم تا که مناجات بریم
رخت ناچار سوی دیر خرابات بریم
چندیست که از زمزمه عشق از آشفتهٔ شیرازی غزل 854
1. چندیست که از زمزمه عشق خموشم
مطرب بزن آن پرده که چون نی بخروشم
من زفعل زشت خود ای همدمان از آشفتهٔ شیرازی غزل 855
1. من زفعل زشت خود ای همدمان مستوحشم
خرقه آلوده دارم مستحق آتشم