تا که در حلقه زلف تو پناهی از آشفتهٔ شیرازی غزل 725
1. تا که در حلقه زلف تو پناهی داریم
با همه سلسله ی ربطی و راهی داریم
چون خال هندوی تو بر آتش از آشفتهٔ شیرازی غزل 726
1. چون خال هندوی تو بر آتش نشسته‌ایم
سوزان ولیک تازه و تر خوش نشسته‌ایم
وقتی زفراق رنجه بودم از آشفتهٔ شیرازی غزل 727
1. وقتی زفراق رنجه بودم
صبر دل خسته آزمودم
بر آن سرم که بگرد وفا از آشفتهٔ شیرازی غزل 728
1. بر آن سرم که بگرد وفا و مهر نگردم
که همچو ذره زمهر تو بر هوا شده گردم
رفت به خشم دلبر و رحم از آشفتهٔ شیرازی غزل 729
1. رفت به خشم دلبر و رحم نکرد بر دلم
وای به بخت واژگون، آه ز کار مشکلم
تا چه شکوه بود از اختر از آشفتهٔ شیرازی غزل 730
1. تا چه شکوه بود از اختر نامسعودم
که به تعداد سگان در شه معدودم
باگه در ملک فقر سلطانیم از آشفتهٔ شیرازی غزل 731
1. باگه در ملک فقر سلطانیم
جان نثاران کوی جانانیم
گمان مدار که من از گزند از آشفتهٔ شیرازی غزل 732
1. گمان مدار که من از گزند مار بنالم
مگر زعقرب جرار زلف یار بنالم
در سلسله آرد کاش آن زلف از آشفتهٔ شیرازی غزل 733
1. در سلسله آرد کاش آن زلف دلاویزم
تا شور دل شیدا زآن سلسله انگیزم
همای عشق تو افکند سایه از آشفتهٔ شیرازی غزل 734
1. همای عشق تو افکند سایه ی بسرم
فتاد سلطنت روزگار از نظرم
زلف تو تا گرفته ام با از آشفتهٔ شیرازی غزل 735
1. زلف تو تا گرفته ام با همه در کشاکشم
خال تو تا گزیده ام هندوی دل در آتشم
چه زنم لاف که اوصاف تو از آشفتهٔ شیرازی غزل 736
1. چه زنم لاف که اوصاف تو را میدانم
منکه اندر صفت هستی خود حیرانم