غزلیات آشفتهٔ شیرازی

1 از سر ببرد هوش و خرد آن پسر مرا این چشم شوخ تا چه بیارد بسر مرا

2 زین سان که جلوه میکند آن مغبچه بدیر در مسجد و حرم تو نبینی دگر مرا

3 زآن می که میبرد زو جودم سوی عدم ساقی از آن شراب بیار و ببر مرا

4 من شبنم آفتاب جهان تاب چهره ات با جلوه ات بجای نماند اثرمرا

1 سینه شد زآتش دل جلوه گه طور مرا تا چه آید بدل از این سر پرشور مرا

2 دیده طوفان کند از شعله کانون درون گو بیا نوح و بخوان فار التنور مرا

3 پشه وادی عشقم به هما فخر کنان کند این عشق مخوان زاهد مغرور مرا

4 وامق ار گرد عذار تو ببیند خط سبز عذر عذرا نهد و دارد معذور مرا

1 بی تو با غیر ندانی که چه شد دوش مرا بود بر جای پری دیو در آغوش مرا

2 حسرت آن بر دوشم بدل افروخت شرر سوخت چون شمع زسر تا بقدم دوش مرا

3 درد سر میکشم از عقل کجائی ساقی قدحی هوش زدا تا ببری هوش مرا

4 قصه از اژدر موسی مکن و دست کلیم بس بود قصه آن زلف و بناگوش مرا

1 دور بادا چشم بد بگشود روی خوب را داد بر یغما صلا ترکان شهر آشوب را

2 ناصح بدگو اگر داند که واقع احول است بد نگوید دوستداران جمال خوب را

3 از هم آغوشی من عارت نیاید رو ببین باغبان هم بر گل بستان ببندد چوب را

4 زهره چون گردد قرین مشتری زاید شرف یارت آمد پاس دار این ساعت مرغوب را

1 مدد ای عشق که مغلوب هوائیم هوا تو طبیب و همه محتاج دوائیم دوا

2 اسم اعظم توئی و دافع آفات و بلا همتی زآن که گرفتار بلائیم بلا

3 ابر نیسان تو و ما کشته محتاج به آب کان احسان تو و ما جمله گدائیم گدا

4 ره حی گم شده مجنون صفتم سرگردان همگی گوش بر آواز درائیم درا

1 عشق به بندد چو ره هوش را پنبه نهد عقل و خرد گوش را

2 یوسف گل شاهد گلزار شد مژده ببر بلبل خاموش را

3 ای که نخوردی می صوفی فکن عیب مگو صوفی مدهوش را

4 آتش سودا که شود مشتعل دیگ درون کی بنهد جوش را

1 سوی صحرای جنون میبرم این سودا تا زاندیشه مجنون ببرم لیلا را

2 تنگ شد سینه در این بادیه فریادکنان چون جرس عیب مکن گر بکشم غوغا را

3 کثرتم کشت بده آن می وحدت ساقی که یکی بیش نه بینم همه تنها را

4 ملک ویران دلم میل بمعموری کرد ترک یغمائی من ترک مکن یغما را

1 در دل و دیده ام ای دلبر جانانه بیا پی تشریف تو پاکست مرا خانه بیا

2 خلوتی کرده ام از غیر و می ومطرب هست عذر یکسونه و بی پرده و رندانه بیا

3 گر رقیب است تو را مانع دیدار حبیب رو خرابش بکن از یکدوسه پیمانه بیا

4 تا بکی صومعه و مسجد و سالوس وریا می صاف کش و مستانه بمیخانه بیا

1 گل هزار است صحن بستان را بلبل آهسته تر کش افغان را

2 گل من برفزود بر گلزار نیست انصاف بوستان بان را

3 دل بخوبان این دیار مده که نپایند عهد و پیمان را

4 عاشقان را چه کیش زا سلامست عشق برقی است کشت ایمان را

1 سخت ببسته آسمان کار زشش جهت مرا راه گریز بسته شد چون نقطه عاقبت مرا

2 هر طرفی که رو کنم کس نگشایدم دری عشق چو گشت خضر ره کرده یکجهت مرا

3 غیر نوای عشق تو نیست بعضو عضو من بند زبند اگر بری هر دم نی صفت مرا

4 خواند گدای خویشتن پیر مغان از کرم گو بفلک ملک زند نوبت سلطنت مرا