غزلیات آشفتهٔ شیرازی

1 مطرب به رقص آورده‌ای آن لعبت طناز را گو زهره بشکن در فلک از رشک امشب ساز را

2 در بزم اگر تو شاهدی زاهد گذارد زاهدی آری برقص از بی‌خودی صوفی شاهدباز را

3 بینند گر آهو بچین از تیر صیدش می‌کنند در چین و موی او ببین آهوی تیرانداز را

4 من عاشق آن مهوشم مفتون موی دلکشم عاشق که رسوا می‌شود پنهان ندارد راز را

1 پند بیهوده مگو ناصح بیهوش را آتشی هست که می آرد در جوش مرا

2 ضیمران رویدم از گلشن خاطر همه شب در ضمیراست چه آنزلف بناگوش مرا

3 همه شب دست در آغوش رقیبان تا صبح وه که یکشب نشدی دست در آغوش مرا

4 روزگاریست که چون خاک نشینم برهت کردی از صحبت اغیار فراموش مرا

1 بصید خلق بتان تا گشاده بازو را شکار شیر بیاموختند آهو را

2 کند زتیر نظر صید رستم دستان کمان سخت ببینید و زور بازو را

3 محیط ماه وخوری ای خطوط ریحانی به بین چه خاصیت است این طلسم جادو را

4 اسیر چنگل شاهین حکم تو شد چرخ چنانکه چرخ بگیرد دراج و تیهو را

1 چند غواص بری گوهر عمانی را طلب از شط قدح جوهر رمانی را

2 نقش روی تو بچین برده مبرهن کردم تا که بر صفحه شکستم قلم مانی را

3 به نگه راز درون مردم چشمت دانست این سیه از که بیاموخت زبان دانی را

4 زاهد شهر از آن مجتنب آمد زشراب که محک آمد می جوهر انسانی را

1 گر فهم کند طوطی شیرین سخنش را بر تنک شکر نیک گزیند دهنش را

2 آن لب که در او هیچ مجال سخنی نیست کس را چه دهن تا که بگوید سخنش را

3 ترسم که کند رنجه تنش را ورق گل از نکهت گل گر بکند پیرهنش را

4 از سلطنت مصر کند میل تک چاه یوسف نگرد باز چو چاه ذقنش را

1 جامه پوشید و بیاراست قد رعنا را پرده افکند وعیان کرد رخ زیبا را

2 ترک یغمائی اگرغارت یکخانه کند نازم آن را که به یغما ببرد یغما را

3 هر که دارد چو تو غلمان بهشتی امروز هوس جنت و حورش نبود فردا را

4 چشم مخمور شراب است گرت از می دوش ساقی لعل تو بگرفته بکف صهبا را

1 دوری از هم نفسان اندکی از خانه ما کامشب افراشت علم برق به کاشانه ما

2 ساقی میکده چون می بحریفان پیمود عوض باده شرر ریخت به پیمانه ما

3 نه سر زلف بتانست که دست ازلی ساخت زنجیر برای دل دیوانه ما

4 دیده آگاه شد از سوز درون طوفان کرد آه اگر فاش شود پیش کس افسانه ما

1 سودای پری‌رویان بر هم زده سامان‌ها سیلاب کند از جا بی‌شایبه بنیان‌ها

2 زین شعله جواله کز عشق بتان خیزد چون شمع برآرد سر از چاک گریبان‌ها

3 تنها نه مرا دامان آلوده به بدنامی کآلوده نکونامان از عشق تو دامان‌ها

4 با چشم سیه کردم صف برزده چون مژگان بشکسته به هم دایم پیمانه و پیمان‌ها

1 اگر نه پرده بر بسته برخ آن شاهد رعنا نمینالد چرا چنگ و نمی گرید چرا مینا

2 نه مطرب ماند نه ساقی نه می در مشربه باقی نه گل در بوستان رعنا نه بلبل در چمن گویا

3 فتاده صوفی از وجد و مغنی از نواسنجی نمی آید زمی مستی اثر بیرون شد از صهبا

4 چه دیده است این تماشائی که اندر ساحت گلشن نه بیند لاله حمرا نبوید سنبل بویا

1 برفکن از بدن دلا زرق سیه پلاس را آینه شو که تا بری لذت انعکاس را

2 زاهد و میگسار را نیک شناخت پیر ما شیخ زمانه گو بنه کسوت التباس را

3 قامت تو کجا سزد خلعت اتحاد را تا نکنی زتن برون عاریتی لباس را

4 نیست قیاس و وهم را راه بعشق سرمدی گو بحکیم بشکند آینه قیاس را