غزلیات آشفتهٔ شیرازی

1 مدعی پنداشتی دور از در جانان مرا دور شد تن لیک مانده پیش جانان جان مرا

2 با صبا هر صبحدم آیم به طوف کوی دوست چشم اگر داری بجو در خاک آن ایوان مرا

3 بشنوی گر هر سحر بانگ جرس از غافله هست با هر کاروانی ناله پنهان مرا

4 از پی در گر رود غواص اندر قعر بحر هست اندر خاک کوی دوست بحر و کان مرا

1 عشق بعقل بارها کرده کارزارها ‏ کرده از او فرارها داده باو قرارها

2 عقل چو بختی اشتران عشق بر اوست ساربان برده از او قطارها کره از او مهارها

3 در غم آن عقیق لب از دل و دیده روز و شب روید لاله زارها جوشد چشمه سارها

4 وه چه لب آن عقیقها و چه رخان شقیقها برده از آن نگارها کرده از آن بهارها

1 داده دو ترک تو صلا باز سپاه ناز را تا که بخاک و خون کشد عاشق نو نیاز را

2 آهوی دشت عشق را شیر اسیر دام شد صعوه کوه تو درد سینه شاهباز را

3 طایف کعبه بنگرد گر بحریم معنوی گرد مقام کوی تو طوف بود حجاز را

4 آشفته پاکباز شو این ورق دغل بنه چند بششدر افکنی رند قمارباز را

1 ای بلبل شوریده بکن تازه نفس را شکرانه که بشکسته ی امروز قفس را

2 زاهد بچمن آمد و بلبل بفغان گفت این بوی ریا چیست که بربست نفس را

3 جستند رقیبان زنوا محمل لیلی ای کشا که از نافه گشایند جرس را

4 غوغای رقیبان بلب تو عجبی نیست شاید بشکر راه به بندند مگس را

1 خبر از حی مگر آورده کسی مجنون را که گشوده بره قافله جوی خون را

2 از پی پرسش دل سلسله موئی آمد تا که زنجیر فرستاد دگر مجنون را

3 گریه از کشته شدن نیست از آن میگریم که بشوئی زسرانگشت نشان خون را

4 گذر قافله بر چشم ترم گر افتد بعد از این دجله نخوانند دگر جیحون را

1 ای رفته و نشناخته قدر دل ما را باز آی که مردیم زهجر تو خدا را

2 هر روزه جفا کردی و گفتی که وفا بود طفلی زوفا فرق نکردی تو جفا را

3 گردد بجفای تو گرفتار ادیبت کاداب وفا هیچ نیاموخت شما را

4 دل خانه حق است خرابش چه پسندی غم نیست که نشناخته ی خانه خدا را

1 کیست که مژده آورد زان مه نوسفر مرا یا که خبر بیاورد زاندل در بدر مرا

2 تا که زمصر مرحمت رحم بچون منی کن همره کاروان کند پیرهن پسر مرا

3 تا که شده است مشتعل تازه بهارم الحذر یا بخطر گذار دل یا بنشان شرر مرا

4 مردم چشم تو بخون غوطه ورند منع کن تا نخورند بعد از این خون دل و جگر مرا

1 که بر زلف سنبل زد این تاب‌ها که داد به گلبرگ این آب‌ها

2 که افکند پرتو به آتشکده که ابرو نموده به محراب‌ها

3 که سودا به زلف نکویان نهاد که از لعلشان ساخت عناب‌ها

4 به طاووس‌ها چتر الوان که داد به کبکان که پوشید سنجاب‌ها

1 بیا ساقی شراب خوشگواری کرده‌ام پیدا شراب خوشگوار بی‌خماری کرده‌ام پیدا

2 ز رنج باده دوشین حریف ار دردسر دارد به میخانه حریف میگساری کرده‌ام پیدا

3 شکست ار تار مطرب یا که مزمارش نمی‌خواند به قانون دگر در پرده تاری کرده‌ام پیدا

4 اگر صیاد ما را عار باشد از شکار ما برای صید دل‌ها جان‌شکاری کرده‌ام پیدا

1 با رخ تو مقابله کرده ام آفتاب را تافت ولیک روز کی بیش نداشت تاب را

2 ای خم زلف اندکی زانمه رو کناره کن با تو که گفت ای سیه پرده شو آفتاب را

3 مدرس عشقرا بس است آیت قامت بتان نیست بجز الف در او خوانده ام آن کتاب را

4 نوح بران خدایرا کشتی و بحر را بگو موج مزن بچشم من جلوه مده سراب را