بیدوست پایدار نباشد نشست ما از آشفتهٔ غزل 13
1. بیدوست پایدار نباشد نشست ما
اما چه چاره چاره نیاید زدست ما
ای لب لعل تو روح بخش مسیحا از آشفتهٔ غزل 14
1. ای لب لعل تو روح بخش مسیحا
پرتو رویت فروغ سینه سینا
چشم تو بربست از فسون بر خلق راه خواب را از آشفتهٔ غزل 15
1. چشم تو بربست از فسون بر خلق راه خواب را
زلفت پریشان می‌کند جمعیت احباب را
بباغ حسن که کشت این نهال رعنا را از آشفتهٔ غزل 16
1. بباغ حسن که کشت این نهال رعنا را
که دل گرفت زگل بلبلان شیدا را
از شوق گل رویت رفتم به گلستان‌ها از آشفتهٔ غزل 17
1. از شوق گل رویت رفتم به گلستان‌ها
همرنگ رخت یک گل نشکفته به بستان‌ها
باز دامان که زداین آتش سودای مرا از آشفتهٔ غزل 18
1. باز دامان که زداین آتش سودای مرا
که بود شور دگر این دل شیدای مرا
کمانداری که نتواند کشیدن کس کمانش را از آشفتهٔ غزل 19
1. کمانداری که نتواند کشیدن کس کمانش را
مرا سینه هدف گردیده تیر امتحانش را
دهد بباغ اگر جلوه قد دل جو را از آشفتهٔ غزل 20
1. دهد بباغ اگر جلوه قد دل جو را
کناره جوی شود سرو بن لب جو را
بگویم ار ز غم عشق داستانی را از آشفتهٔ غزل 21
1. بگویم ار ز غم عشق داستانی را
چو خویش واله و شیدا کنم جهانی را
گر این کرشمه بود آن نگار ترسا را از آشفتهٔ غزل 22
1. گر این کرشمه بود آن نگار ترسا را
سزد که سجده کم بعد از این کلیسا را
نمی‌دانم چه افغانست در گلشن هزاران را از آشفتهٔ غزل 23
1. نمی‌دانم چه افغانست در گلشن هزاران را
که غیر از رنگ و بویی نیست ایام بهاران را