ایدل نگفتمت بنشین خوش از آشفتهٔ شیرازی غزل 618
1. ایدل نگفتمت بنشین خوش بجای خویش
رفتی برزم عشق و کشیدی سزای خویش
شد اتفاق شب دوش گفتگو از آشفتهٔ شیرازی غزل 619
1. شد اتفاق شب دوش گفتگو بمنش
حدیث نقطه موهوم حل شد از دهنش
عاشق ار کامل است ایمانش از آشفتهٔ شیرازی غزل 620
1. عاشق ار کامل است ایمانش
کفر و اسلام هست یکسانش
باغبانت چون صلا در داد از آشفتهٔ شیرازی غزل 621
1. باغبانت چون صلا در داد در گلزار خویش
شکر کن ای بلبل شیدا بوصل یار خویش
ساقیا فصل بهار است غنیمت از آشفتهٔ شیرازی غزل 622
1. ساقیا فصل بهار است غنیمت دانش
شیخ پیمانه شکن را بشکن پیمانش
ای باغبان که گفت که گل از آشفتهٔ شیرازی غزل 623
1. ای باغبان که گفت که گل را به خار بخش
بر کم عیار دشت تو زر عیار بخش
بازآ صنما نرمک بنشین از آشفتهٔ شیرازی غزل 624
1. بازآ صنما نرمک بنشین بسرا خوشخوش
گه بذله شیرین گو گه باده رنگین کش
ایکه با عشق آشنائی از از آشفتهٔ شیرازی غزل 625
1. ایکه با عشق آشنائی از خرد بیگانه باش
سوزدت گر شمع سان در سوختن مردانه باش
خرقه صورت بسوزان کسوت از آشفتهٔ شیرازی غزل 626
1. خرقه صورت بسوزان کسوت معنی بپوش
از خم کثرت برآی و ساغر وحدت بنوش
دلی کز هجر طاق ابرویت از آشفتهٔ شیرازی غزل 627
1. دلی کز هجر طاق ابرویت طاقت بود طاقش
بزن با ناوک مژگان که از جانست مشتاقش
آن غزالی که من از غمزه از آشفتهٔ شیرازی غزل 628
1. آن غزالی که من از غمزه شدم نخجیرش
بخت آن کو که به تدبیر کنم تسخیرش
چشم دارم مرا نظارت بخش از آشفتهٔ شیرازی غزل 629
1. چشم دارم مرا نظارت بخش
معنی از لطف بر عبارت بخش