مژده ای دل که اویسی ز از آشفتهٔ شیرازی غزل 523
1. مژده ای دل که اویسی ز قَرَن می‌آید
بوی رحمٰن به من از سمت یمن می‌آید
آفرینش را گروهی چار از آشفتهٔ شیرازی غزل 524
1. آفرینش را گروهی چار گوهر گفته اند
قوم دیگر هفت ابا چار مادر گفته اند
عاقل مدار کار به تدبیر از آشفتهٔ شیرازی غزل 525
1. عاقل مدار کار به تدبیر می‌نهد
عارف زمام امر به تقدیر می‌نهد
عشق تا در خم زلف تو گرفتارم از آشفتهٔ شیرازی غزل 526
1. عشق تا در خم زلف تو گرفتارم کرد
فارغ از وسوسه سبحه و زنارم کرد
ایکه زحی میرسی حالت از آشفتهٔ شیرازی غزل 527
1. ایکه زحی میرسی حالت لیلا چه بود
در حق مجنون چه گفت از که سخن میشنود
همگی دشمن جان آفت دینند از آشفتهٔ شیرازی غزل 528
1. همگی دشمن جان آفت دینند و دلند
یا رب این طایفه خوبان نه خود از آب و گلند
کسی که با سگ کوی تو آشنا از آشفتهٔ شیرازی غزل 529
1. کسی که با سگ کوی تو آشنا نبود
باو مصاحبت عاشقان روا نبود
شبی گر بوسه زان شیرین از آشفتهٔ شیرازی غزل 530
1. شبی گر بوسه زان شیرین دهانم اتفاق افتد
مرا در عین ظلمت آب حیوان در مذاق افتد
تا سپردی بمن از آن خم از آشفتهٔ شیرازی غزل 531
1. تا سپردی بمن از آن خم مو تاری چند
بر سر ما و دل آورده غمت کاری چند
دیدی دلا که عهد شباب از آشفتهٔ شیرازی غزل 532
1. دیدی دلا که عهد شباب و طرب نماند
آن نقشهای مختلف بوالعجب نماند
بود آیا که زما پیر مغان از آشفتهٔ شیرازی غزل 533
1. بود آیا که زما پیر مغان یاد کند
بیکی جرعه ام از قید تن آزاد کند
شعاع آن مه نو چون به طرف از آشفتهٔ شیرازی غزل 534
1. شعاع آن مه نو چون به طرف بام می‌افتد
به پابوسش ز بام چرخ ماه تام می‌افتد