سبزه از خاک برآورد سرو از آشفتهٔ شیرازی غزل 500
1. سبزه از خاک برآورد سرو لاله دمید
می گلرنگ بچنگ آرو بنه جام نبید
اگر نه بخت من او دایم از آشفتهٔ شیرازی غزل 501
1. اگر نه بخت من او دایم از چه خواب کند
وگرنه جان من از چیست اضطراب کند
در آن مقام که در جلوه از آشفتهٔ شیرازی غزل 502
1. در آن مقام که در جلوه ماه من باشد
چه جای شمع که خورشید انجمن باشد
شمع گر هر نفسی انجمنی از آشفتهٔ شیرازی غزل 503
1. شمع گر هر نفسی انجمنی بگزیند
چشم پروانه بجز پرتو او کی بیند
اسیرعشق شدن عقل را قرار از آشفتهٔ شیرازی غزل 504
1. اسیرعشق شدن عقل را قرار نبود
نظر بمنظر خوبان باختیار نبود
بود آیا که گل نو بچمن از آشفتهٔ شیرازی غزل 505
1. بود آیا که گل نو بچمن باز آید
گرد او بلبل شوریده بآواز آید
آن پری را خاتم جم لعل از آشفتهٔ شیرازی غزل 506
1. آن پری را خاتم جم لعل می آلود بود
چهره دست موسوی خط خوش داود بود
طرب آن نیست که ایام بهاری از آشفتهٔ شیرازی غزل 507
1. طرب آن نیست که ایام بهاری برسد
عیش آنست که پیغام نگاری برسد
ابر صفت همی کنم خنده از آشفتهٔ شیرازی غزل 508
1. ابر صفت همی کنم خنده و گریه کار خود
خنده زنم بکار او گریه کنم بکار خود
میخوارگان بساط طرب از آشفتهٔ شیرازی غزل 509
1. میخوارگان بساط طرب چون بگسترند
اول ز پرده دختر رز را برآورند
از سر چو کله در برم آن از آشفتهٔ شیرازی غزل 510
1. از سر چو کله در برم آن ترک براندازد
هر کس نظری دارد در پاش سراندازد