از پی عقل دویدم بدبستانی از آشفتهٔ شیرازی غزل 405
1. از پی عقل دویدم بدبستانی چند
نیست جز زمزمه عشق تو دستانی چند
تاکی کمان نماید و پیکان از آشفتهٔ شیرازی غزل 406
1. تاکی کمان نماید و پیکان نهان کند
صیدی که رام اوست چرا امتحان کند
ایدل غم عشق ریشه ات کند از آشفتهٔ شیرازی غزل 407
1. ایدل غم عشق ریشه ات کند
از کوی بتان تو رخت بربند
ببر تو رخت ببستان که از آشفتهٔ شیرازی غزل 408
1. ببر تو رخت ببستان که نوبهار آمد
شکست شوکت دی شاخ گل ببار آمد
مغان به پیش بتی گر شبی از آشفتهٔ شیرازی غزل 409
1. مغان به پیش بتی گر شبی سلام کنند
به پیش خویش همه هندوان غلام کنند
مطرب امشب راه دیگر می‌زند از آشفتهٔ شیرازی غزل 410
1. مطرب امشب راه دیگر می‌زند
پرده دل را به نشتر می‌زند
فردا که شهیدان تو در از آشفتهٔ شیرازی غزل 411
1. فردا که شهیدان تو در حشر بیارند
فریاد اگر دست شکایت بدر آرند
ماه در زلف سیاهش نگرید از آشفتهٔ شیرازی غزل 412
1. ماه در زلف سیاهش نگرید
در شب تیره بماهش نگرید
کشتن عاشق اگر عقاب ندارد از آشفتهٔ شیرازی غزل 413
1. کشتن عاشق اگر عقاب ندارد
لیک باین قدر هم ثواب ندارد
سودای زلف آن پری ما را از آشفتهٔ شیرازی غزل 414
1. سودای زلف آن پری ما را به صحرا می‌کشد
ناچار درد عاشقی آخر به سودا می‌کشد
جهد کن جهد که تیرش ز کمان از آشفتهٔ شیرازی غزل 415
1. جهد کن جهد که تیرش ز کمان می‌گذرد
هرکه آن تیر و کمان دید ز جان می‌گذرد