زآن غنچه که از پرده بیک از آشفتهٔ شیرازی غزل 393
1. زآن غنچه که از پرده بیک بار برآمد
گلزار بجوش آمد گل زار برآمد
آن دو چشم تو که در زیر از آشفتهٔ شیرازی غزل 394
1. آن دو چشم تو که در زیر دو ابروی خمند
چون دو مستند که پیوسته پی قصد همند
از مردم چشم تو دل زلفت از آشفتهٔ شیرازی غزل 395
1. از مردم چشم تو دل زلفت به یغما می‌برد
جان دستمزد آن دزد را کز دزد کالا می‌برد
مغبچگان گرد مغان صف از آشفتهٔ شیرازی غزل 396
1. مغبچگان گرد مغان صف زنید
نغمه سرایید و به کف دف زنید
تا رود جان از تن ما می‌رود از آشفتهٔ شیرازی غزل 397
1. تا رود جان از تن ما می‌رود
داند این معنی به عمدا می‌رود
هر که دل در خم آنزلف پریشان از آشفتهٔ شیرازی غزل 398
1. هر که دل در خم آنزلف پریشان دارد
داند آنحال که گو در خم چوگان دارد
گر در حریم عشق کسی محرم از آشفتهٔ شیرازی غزل 399
1. گر در حریم عشق کسی محرم اوفتد
در سر هوای کعبه و دیرش کم اوفتد
زجانان ناگزیر است آنکه از آشفتهٔ شیرازی غزل 400
1. زجانان ناگزیر است آنکه را در جسم جان باشد
که بی جانانه جان در تن چو جسمی بی روان باشد
مستان تو از جام ازل باده از آشفتهٔ شیرازی غزل 401
1. مستان تو از جام ازل باده خورانند
تا صبح ابد از دو جهان بیخبرانند
تا بکی راز غم عشق تو ناگفته از آشفتهٔ شیرازی غزل 402
1. تا بکی راز غم عشق تو ناگفته بود
تا بکی گوهر اسرار تو بنهفته بود
روزگاری‌ست که افلاک از آشفتهٔ شیرازی غزل 403
1. روزگاری‌ست که افلاک به کین می‌گذرد
کار عشاق به دور تو چنین می‌گذرد
فتنه در نرگس فتان تو از آشفتهٔ شیرازی غزل 404
1. فتنه در نرگس فتان تو مفتون گردید
نافه چین بخم زلف تو مرهون گردید