هر که در گلشن دل سرو سمن از آشفتهٔ شیرازی غزل 381
1. هر که در گلشن دل سرو سمن بردارد
بایدش دل زگل و سرو سمن بردارد
تنها نه ترک بچه من تندخو از آشفتهٔ شیرازی غزل 382
1. تنها نه ترک بچه من تندخو بود
این خوی تند لازم روی نکو بود
ترک من چون سر آن زلف معنبر از آشفتهٔ شیرازی غزل 383
1. ترک من چون سر آن زلف معنبر شکند
قیمت مشک ختا رونق عنبر شکند
اگر آه مرا اندر شب هجران از آشفتهٔ شیرازی غزل 384
1. اگر آه مرا اندر شب هجران اثر باشد
کفایت خرمن کون و مکان را یک شرر باشد
برون از دیده غواص صد از آشفتهٔ شیرازی غزل 385
1. برون از دیده غواص صد دریای خون آمد
که تا یک گوهر ارزنده از دریا برون آمد
اگر آن ماه پیکر پرده از آشفتهٔ شیرازی غزل 386
1. اگر آن ماه پیکر پرده از رخسار برگیرد
زخجلت ابر را خورشید چون معجر بسر گیرد
عاشقان را بسر ار تیر از آشفتهٔ شیرازی غزل 387
1. عاشقان را بسر ار تیر بلا میبارند
جانب دوست همان به که فرونگذارند
دل سودازده را کار بسامان از آشفتهٔ شیرازی غزل 388
1. دل سودازده را کار بسامان نرسد
تا مرا دست بآن زلف پریشان نرسد
دوستان دلبر بدست افتاد از آشفتهٔ شیرازی غزل 389
1. دوستان دلبر بدست افتاد دستی برزنید
زآن می کهنه بیارید و زنو ساغر زنید
زیبا صنما این همه زیبا از آشفتهٔ شیرازی غزل 390
1. زیبا صنما این همه زیبا نتوان بود
رعنا پسرا این همه رعنا نتوان بود
چو یاد زلف توام در ضمیر از آشفتهٔ شیرازی غزل 391
1. چو یاد زلف توام در ضمیر می‌آید
ز گفته‌ام همه بوی عبیر می‌آید
دلبر از کین بنگر با من از آشفتهٔ شیرازی غزل 392
1. دلبر از کین بنگر با من دلداده چه کرد
غم آن سرو سهی با دل آزاده چه کرد