تنگست حرم سر زخرابات از آشفتهٔ شیرازی غزل 357
1. تنگست حرم سر زخرابات برآرید
مستانه سرا زخرقه طامات برآرید
ساقیا زان می کهنه که از آشفتهٔ شیرازی غزل 358
1. ساقیا زان می کهنه که مه نو سرزد
رفت غم پیک طرب حلقه زنو بر در زد
ماراست دوست یک دو جهان از آشفتهٔ شیرازی غزل 359
1. ماراست دوست یک دو جهان جمله دشمنند
یک سینه پیش نه همه گر تیر میزنند
شمعی چو تو میباید تا از آشفتهٔ شیرازی غزل 360
1. شمعی چو تو میباید تا بزم بیاراید
شاید نبود گر شمع بیدوست نمی شاید
آئی چو در قیامت محشر از آشفتهٔ شیرازی غزل 361
1. آئی چو در قیامت محشر بهم برآید
از شعله وجودت دود از عدم برآید
بلا مفتون بالای تو باشد از آشفتهٔ شیرازی غزل 362
1. بلا مفتون بالای تو باشد
قمر روی دل آرای تو باشد
کسی سر از قدم یار برنمی‌گیرد از آشفتهٔ شیرازی غزل 363
1. کسی سر از قدم یار برنمی‌گیرد
که جان دهد دل از این کار برنمی‌گیرد
تا غمزه ات شبیخون در از آشفتهٔ شیرازی غزل 364
1. تا غمزه ات شبیخون در کشور سکون زد
چون غرقه مردمک دوش غوطه بموج خون زد
هر کرا عشق نهانی به زبان از آشفتهٔ شیرازی غزل 365
1. هر کرا عشق نهانی به زبان می‌آید
شمع‌سان آتش پیدایش به جان می‌آید
بجز از لب تو پسته بجهان از آشفتهٔ شیرازی غزل 366
1. بجز از لب تو پسته بجهان شکر نریزد
بجز از قد تو از سرو عبیر تر نریزد
طرب ایبلبلان بهار آمد از آشفتهٔ شیرازی غزل 367
1. طرب ایبلبلان بهار آمد
شاخ گل در چمن ببار آمد
عاشقی را کز لب لعلی شرابش از آشفتهٔ شیرازی غزل 368
1. عاشقی را کز لب لعلی شرابش می‌دهند
از دل بریان خود لابد کبابش می‌دهند