هر که از عین امتحان بیند از آشفتهٔ شیرازی غزل 310
1. هر که از عین امتحان بیند
در زمین نقش آسمان بیند
هرکه ما را خراب می‌داند از آشفتهٔ شیرازی غزل 311
1. هرکه ما را خراب می‌داند
نه خطا بر صواب می‌داند
ای خوش آن صیدی که صیاد از آشفتهٔ شیرازی غزل 312
1. ای خوش آن صیدی که صیاد باورام بود
خنک آنمرغ که باغش شکن دام بود
رندی که او بکوی مغان از آشفتهٔ شیرازی غزل 313
1. رندی که او بکوی مغان ره نشین بود
شاید که بحر و کانش در آستین بود
زلف او چون بجان درآویزد از آشفتهٔ شیرازی غزل 314
1. زلف او چون بجان درآویزد
دل در او رایگان در آویزد
آن چه گل بود که در شهر از آشفتهٔ شیرازی غزل 315
1. آن چه گل بود که در شهر زبستان آمد
وین چه سرو است که از باغ بایوان آمد
آن کیست تا بر گوش جان از آشفتهٔ شیرازی غزل 316
1. آن کیست تا بر گوش جان پیغام جانان آورد
پیغام بلقیس از سبا سوی سلیمان آورد
وه که دوشم بچمن یاری از آشفتهٔ شیرازی غزل 317
1. وه که دوشم بچمن یاری و دمسازی بود
گلی و بلبلی و حسنی و آوازی بود
اگر که قاصد آن ماه نوسفر از آشفتهٔ شیرازی غزل 318
1. اگر که قاصد آن ماه نوسفر زدر آید
امید هست که نخل امید ما ببر آید
بی شایبه زنگ ازدل دیدار از آشفتهٔ شیرازی غزل 319
1. بی شایبه زنگ ازدل دیدار تو بزداید
یوسف چو بمصر آید بازار بیاراید
اگر بسینه دل دغدار من از آشفتهٔ شیرازی غزل 320
1. اگر بسینه دل دغدار من باشد
هزار لاله و گل در کنار من باشد