این روز پی خجسته میلاد از آشفتهٔ شیرازی غزل 298
1. این روز پی خجسته میلاد احمد است
روز بروز پرتو انوار سرمد است
فحش شیرین زلعل شکرخاست از آشفتهٔ شیرازی غزل 299
1. فحش شیرین زلعل شکرخاست
زهر از دست نیکوان حلواست
ماه من ماه را نخستین از آشفتهٔ شیرازی غزل 300
1. ماه من ماه را نخستین است
وقت تجدید عهد پارین است
خون همه آفاق بخوردی از آشفتهٔ شیرازی غزل 301
1. خون همه آفاق بخوردی و بست نیست
بردی دل و دین همه پروای کست نیست
اندر حریم حسن بتان غیر از آشفتهٔ شیرازی غزل 302
1. اندر حریم حسن بتان غیر ناز نیست
در کیش عشق هم صنما جز نیاز نیست
در گوش بجز عشق توام زمزمه از آشفتهٔ شیرازی غزل 303
1. در گوش بجز عشق توام زمزمه ای نیست
در سر بجز از شور توام همهمه ای نیست
گویند بهار است و جهان از آشفتهٔ شیرازی غزل 304
1. گویند بهار است و جهان رشگ بهشت است
اطراف چمن پر زبت حور سرشت است
گرچه جهان خرم است و فصل از آشفتهٔ شیرازی غزل 305
1. گرچه جهان خرم است و فصل بهار است
بی گل رویتو گل بدیده چو خار است
زردی روی مرا آن رخ گلگون از آشفتهٔ شیرازی غزل 306
1. زردی روی مرا آن رخ گلگون باعث
قامت خم شده را آن قد موزون باعث
تو آن شهی که زافلاکیان از آشفتهٔ شیرازی غزل 307
1. تو آن شهی که زافلاکیان ستانی باج
زخاک درگه تو روح قدس سازد تاج
مؤذن میخانه زد بانگ از آشفتهٔ شیرازی غزل 308
1. مؤذن میخانه زد بانگ صبوح
بر کف ساقی است مفتاح فتوح
وقت آنست که بیرون فکنی از آشفتهٔ شیرازی غزل 309
1. وقت آنست که بیرون فکنی رخت از کاخ
تنگ شد خانه ببر رخت سوی باغ فراخ