غزلیات آشفتهٔ شیرازی

1 ای ماه و خور از آینه داران جمالت طوبی خجل از جلوه نو خیز نهالت

2 حقا که فراموش کند چشمه حیوان گر خضر چشد جرعه ای از جام زلالت

3 نه حوری و غلمان تو کدامی که ندیدم حورا بجمال تو و غلمان بخصالت

4 شیرین تر از آنی که بگویند حدیثت زیبا تر از آنی که نگارند مثالت

1 سود ره عشق چیست جمله زیان است سود من است ار زیان اهل جهان است

2 عاشق صادق زیان و سود نداند عاقل کامل بفکر سود و زیان است

3 زردی رخساره با طبیب بگفتم گفت می سرخ دافع یرقان است

4 گفته جانانه ات مفرح یاقوت صحبت بیگانه مورث خفقان است

1 دانی چه تمیز است میان تن و جانت تو جان جهانی و بود جسم جهانت

2 با تلخی جان باختنم کام نه تلخ است نامم ببری گر دم رفتن بزبانت

3 ظلمات خم زلف سیه من چو سکندر خضر است خطت چشمه خضر آب دهانت

4 با مهر منیر تو کجا ماه بتابد کی سرو چمد با قد چون سرو روانت

1 عشق است که بر درد دل خسته طبیب است شوق است که غارتگر صبر است و شکیب است

2 چشم است که از کفر برد رونق اسلام زلف است که پیرایه زنار و صلیب است

3 سرمایه عشاق چو عجز است و نیاز است کار بت طناز چه ناز است و عتیب است

4 ای میوه گلزار نکوئی تو بفرما کز سیب زنخدان تو دلرا چه نصیب است

1 نقش رخ یار سرو قامت بر دل بنشست تا قیامت

2 کی سود کند مرا نصیحت سودا ننشیند از ملامت

3 گشتیم بپا و سر جهان را کردیم بکوی تو اقامت

4 هر کار که کرده ایم جز عشق حاصل نشدش بجز ندامت

1 تیغ بکف میرسد شاهد غضبان کیست تشنه خونست یار خون بسر خوان کیست

2 غارت دل میکند غمزه فتان دوست کفر سر زلف او رهزن ایمان کیست

3 آتش طور است این مایه نور است این شمع شبستان که برق نیستان کیست

4 دلشده چون گوی رفت در صف میدان عشق شاه سواران من در خم چوگان کیست

1 چون کنم با سر که سامانیم نیست گو بکش دردم که درمانیم نیست

2 تنگ شد این عرصه هستی بما وسعتی کو جای جولانیم نیست

3 واجب آمد احتمال صبر و عشق شرط امکانست و امکانیم نیست

4 گفتم ایدیده چه شد بینائیت گفت چون بینم که انسانیم نیست

1 تا چمن پیرایه از گلهای صحرائی ببست آه بلبل ره بگلچین و تماشائی ببست

2 لاجرم از لوح دیده شست نقش دیگران تا که مجنون در ضمیرش نقش لیلائی ببست

3 دیده بگشودم نیفتم تا بدام مهوشان دست عشق آمد برون و چشم بینائی ببست

4 صورتی منظور بودش خامه صنع ازل زاین همه صورت که براین طاق مینائی ببست

1 مرا جز عشق و سودای تو دین نیست که در آئین ما دین غیر از این نیست

2 کمانداری در این لشکر ندیدم که جان خسته ای را در کمین نیست

3 کجا یارا که پیش حکم و رایش که تا گویم چنان است و چنین نیست

4 از آن غم را که بشادی میگزینم که جایت جز دل اندوهگین نیست

1 آن لعل شکربار که صد بار نمک داشت بر قلب حریفان زخط سبز محک داشت

2 گر بود نمکزار چرا قند و شکر ریخت گر تنک شکر بود زچه شور نمک داشت

3 در مسئله جزء دهانت سخنی گفت کاورد یقین هر که در این مسئله شک داشت

4 این سرو خرامان نشنیدم زچمن خاست وین ماه سخن گوی ندیدم که فلک داشت