غزلیات آشفتهٔ شیرازی

1 گر تو اقامت کنی به آن قد و قامت روز قیامت عیان کنی ز کرامت

2 چون روم از کوی تو به پند و نصیحت من که وطن کرده‌ام به کوی ملامت

3 دامن وصلت ز دست بیهده دادیم بر سر خود بیختیم خاک ندامت

4 قدر بهشت وصال هرکه ندانست سوخت زنار فراق تو به غرامت

1 هر که سودای بتان در دل دیوانه گذاشت همچو مرغی است که شب برق بکاشانه گذاشت

2 آن پری دوش خم زلف دلاویز گشود باز زنجیر بپای دل دیوانه گذاشت

3 آتش شمع مپندار که از سوز دلست زآتشی بود که اندر پر پروانه گذاشت

4 طالب دوست عجب نیست که بیجان زنده است زآنکه جان در طلب دلبر جانانه گذاشت

1 زینهار از دهان شیرینت آه از پنجه نگارینت

2 نکند میل خسرو فرهاد گر ببیند بخواب شیرینت

3 چشم شهلا بغمزه کردی باز نرگس باغ گشت مسکینت

4 نکنی جز هما بچرخ شکار تا چه چالاک بوده شاهینت

1 شهریست حسن و زلف و رخت صبح و شام اوست عشقت شهست و سکه دولت بنام اوست

2 از بعد حشر گر بخرامد برستخیز شور قیامت دگر اندر قیام اوست

3 سودائیان علاج بعناب کرده اند سودای ما زشکر عناب فام اوست

4 تا وحی آورد برسولان زاوج عرش جبریل منتظر بوصول پیام اوست

1 من کیستم که وصف کنم از جمال دوست ما ذره آفتاب حقیقت جمال دوست

2 چون دوست گر بدست فتد دیگری گر تا وصف گوید او زجمال کمال دوست

3 گر آفتاب تیغ بعالم کشد صباح بر آفتاب تیغ کشیده هلال دوست

4 از سرو ناز معتدلت باغبان مگو کامد بجلوه قامت باعتدال دوست

1 نتوان گفت جز آن سلسله مویاری هست یا بجز عشق بتان در دو جهان کاری هست

2 ایخوش آن سر که سزاوار سرداری هست خرم آن جان که پسند قدم یاری هست

3 نتوان جست در آن زلف دل غمزده را که در این سلسله هرگوشه گرفتاری هست

4 کافر عشق مسلمان نبود در همه کیش منکرانرا خبری کن اگر انکاری هست

1 ای قافله سالار زلیلی خبری نیست بانگ جرسی هست و زمجنون اثری نیست

2 بر بست میان تنک بقتلم که مگر خلق در شهر نگویند که او را کمری نیست

3 حرمان ثمر تخم وفا کشت در این باغ ای نخل محبت بجز اینت ثمری نیست

4 اول قدم از آتش نمرود گذر کن در شاهره عشق جز این رهگذری نیست

1 گلزار مگوئید که قصری زبهشت است ساقی نه پری کادمی حور سرشت است

2 نه باده بساغر بود و محمل مستان کان چشمه کوثر بود آن باغ بهشت است

3 جویند ترا شیخ و برهمن چه تفاوت کاین بر در کعبه بود آن رو به کنشت است

4 زاهد من و میخانه ملامت نکند سود در دفتر تقدیر ببین تا چه نوشت است

1 چون نسیم از برم آن ماه بناگاه گذشت بر من آن رفت که بر شمع سحرگاه گذشت

2 نیمی از آن خم گیسو بکفم بود و گرفت آه از آن عمر درازم که چه کوتاه گذشت

3 بوی پیراهن یوسف نشنیدم و دریغ همه عمرم چو گدایان بسر راه گذشت

4 واعظ از طول قیامت چکنی قصه برو آزمودیم و همه روز بیک آه گذشت

1 رسید از عالم غیبم بشارت که آمد بر سر آن رنج ومرارت

2 سلیمانرا بگو مشکو بیارا که آمد از سبا پیک بشارت

3 تو ایساقی چو معمار وجودی خراب آباد دل را کن عمارت

4 بچم چون شاخ گل ایشاهد بزم بخوان ای مطرب شیرین عبارت