تا سوز دل از آن لب لعل از آشفتهٔ شیرازی غزل 286
1. تا سوز دل از آن لب لعل نمکین است
زخمی که نمک سوده بر او حالتش اینست
ساقیا خیز که یک نیمه از آشفتهٔ شیرازی غزل 287
1. ساقیا خیز که یک نیمه زشعبان بگذشت
باده پیش آر که چون باد بهاران بگذشت
از سر کوی تو هر کو بسلامت از آشفتهٔ شیرازی غزل 288
1. از سر کوی تو هر کو بسلامت میرفت
خود به پیش و زپیش خیل ملامت میرفت
ای دل بسینه میطپی این از آشفتهٔ شیرازی غزل 289
1. ای دل بسینه میطپی این اضطراب چیست
جانت بلب رسیده دگر این شتاب چیست
گفتم این لاله است گفت از آشفتهٔ شیرازی غزل 290
1. گفتم این لاله است گفت از داغداران منست
گفتم این نرگس بگفت از میگساران منست
ای سلطنت امکان کم پایه از آشفتهٔ شیرازی غزل 291
1. ای سلطنت امکان کم پایه زخدامت
تقدیر و قضا هر روز سر در خط احکامت
چه شد آن فتنه که ناگاه از آشفتهٔ شیرازی غزل 292
1. چه شد آن فتنه که ناگاه زمحفل برخاست
که زبرخواستنش طاقتم از دل برخاست
از برم آن سرو خرامان از آشفتهٔ شیرازی غزل 293
1. از برم آن سرو خرامان گذشت
برق یمانی به نیستان گذشت
زآن ملک حذر کن که در او از آشفتهٔ شیرازی غزل 294
1. زآن ملک حذر کن که در او پادشهی نیست
آنشه نکند زیست که او را سپهی نیست
کیم من تا توانم دهر زد از آشفتهٔ شیرازی غزل 295
1. کیم من تا توانم دهر زد از هستی بدرگاهت
که برتر از قیاس و وهم آمد پایه جاهت
تا با رقیب یار دمی گرم از آشفتهٔ شیرازی غزل 296
1. تا با رقیب یار دمی گرم صحبت است
آهی زدل بر آر که فرصت غنیمت است
منم که بندهٔ مملوکم از آشفتهٔ شیرازی غزل 297
1. منم که بندهٔ مملوکم و عبید جلالت
چه جرم رفت که می‌رانیم ز بزم وصالت