ممکنی را گرچه ممکن چاره از آشفتهٔ شیرازی غزل 262
1. ممکنی را گرچه ممکن چاره ای در کار نیست
لیک چون من هیچکس در کار خود ناچار نیست
اگر نه ذره‌ای از مهر از آشفتهٔ شیرازی غزل 263
1. اگر نه ذره‌ای از مهر روی معشوقست
مقام عشق چرا بر فراز عیوقست
سرو و گل گوئی از چمن برخاست از آشفتهٔ شیرازی غزل 264
1. سرو و گل گوئی از چمن برخاست
سرو گل رو از انجمن برخاست
ساقیا می که سلخ شبان از آشفتهٔ شیرازی غزل 265
1. ساقیا می که سلخ شبان است
شب تودیع می پرستان است
بمددکاری عشقت زهوس از آشفتهٔ شیرازی غزل 266
1. بمددکاری عشقت زهوس شاید رست
عشق هر جا بدرون شد در شهوت بربست
عکس ساقی بقدح نه می گلگون از آشفتهٔ شیرازی غزل 267
1. عکس ساقی بقدح نه می گلگون پیداست
مینماید بدرون آنچه زبیرون پیداست
این فتنه که چشم تو برانگیخت از آشفتهٔ شیرازی غزل 268
1. این فتنه که چشم تو برانگیخت
بس خون که زمردمان فروریخت
مرا بساخت میخانه تا از آشفتهٔ شیرازی غزل 269
1. مرا بساخت میخانه تا که راهی هست
گمان مکن که مرا ره بپادشاهی هست
در سری نیست که از زلف از آشفتهٔ شیرازی غزل 270
1. در سری نیست که از زلف بتی سودا نیست
در دلی نیست که از عشق گلی غوغا نیست
هر کرا بینی به کیش خویش از آشفتهٔ شیرازی غزل 271
1. هر کرا بینی به کیش خویش دارد استقامت
ای مسلمانان من از اسلام خود دارم ندامت
آنچه در مذهب رندان طریقت از آشفتهٔ شیرازی غزل 272
1. آنچه در مذهب رندان طریقت گنه است
میگساری نه که آزار دل مرد ره است
سودای پریشانم یک عمر از آشفتهٔ شیرازی غزل 273
1. سودای پریشانم یک عمر پریشان داشت
غافل که ززلف تو سودا زده سامان داشت