گر تو اقامت کنی به آن از آشفتهٔ شیرازی غزل 238
1. گر تو اقامت کنی به آن قد و قامت
روز قیامت عیان کنی ز کرامت
هر که سودای بتان در دل از آشفتهٔ شیرازی غزل 239
1. هر که سودای بتان در دل دیوانه گذاشت
همچو مرغی است که شب برق بکاشانه گذاشت
زینهار از دهان شیرینت از آشفتهٔ شیرازی غزل 240
1. زینهار از دهان شیرینت
آه از پنجه نگارینت
شهریست حسن و زلف و رخت از آشفتهٔ شیرازی غزل 241
1. شهریست حسن و زلف و رخت صبح و شام اوست
عشقت شهست و سکه دولت بنام اوست
من کیستم که وصف کنم از از آشفتهٔ شیرازی غزل 242
1. من کیستم که وصف کنم از جمال دوست
ما ذره آفتاب حقیقت جمال دوست
نتوان گفت جز آن سلسله از آشفتهٔ شیرازی غزل 243
1. نتوان گفت جز آن سلسله مویاری هست
یا بجز عشق بتان در دو جهان کاری هست
ای قافله سالار زلیلی از آشفتهٔ شیرازی غزل 244
1. ای قافله سالار زلیلی خبری نیست
بانگ جرسی هست و زمجنون اثری نیست
گلزار مگوئید که قصری از آشفتهٔ شیرازی غزل 245
1. گلزار مگوئید که قصری زبهشت است
ساقی نه پری کادمی حور سرشت است
چون نسیم از برم آن ماه از آشفتهٔ شیرازی غزل 246
1. چون نسیم از برم آن ماه بناگاه گذشت
بر من آن رفت که بر شمع سحرگاه گذشت
رسید از عالم غیبم بشارت از آشفتهٔ شیرازی غزل 247
1. رسید از عالم غیبم بشارت
که آمد بر سر آن رنج ومرارت
ای ماه و خور از آینه داران از آشفتهٔ شیرازی غزل 248
1. ای ماه و خور از آینه داران جمالت
طوبی خجل از جلوه نو خیز نهالت
سود ره عشق چیست جمله از آشفتهٔ شیرازی غزل 249
1. سود ره عشق چیست جمله زیان است
سود من است ار زیان اهل جهان است