دانی چه تمیز است میان از آشفتهٔ شیرازی غزل 250
1. دانی چه تمیز است میان تن و جانت
تو جان جهانی و بود جسم جهانت
عشق است که بر درد دل خسته از آشفتهٔ شیرازی غزل 251
1. عشق است که بر درد دل خسته طبیب است
شوق است که غارتگر صبر است و شکیب است
نقش رخ یار سرو قامت از آشفتهٔ شیرازی غزل 252
1. نقش رخ یار سرو قامت
بر دل بنشست تا قیامت
تیغ بکف میرسد شاهد غضبان از آشفتهٔ شیرازی غزل 253
1. تیغ بکف میرسد شاهد غضبان کیست
تشنه خونست یار خون بسر خوان کیست
چون کنم با سر که سامانیم از آشفتهٔ شیرازی غزل 254
1. چون کنم با سر که سامانیم نیست
گو بکش دردم که درمانیم نیست
تا چمن پیرایه از گلهای از آشفتهٔ شیرازی غزل 255
1. تا چمن پیرایه از گلهای صحرائی ببست
آه بلبل ره بگلچین و تماشائی ببست
مرا جز عشق و سودای تو از آشفتهٔ شیرازی غزل 256
1. مرا جز عشق و سودای تو دین نیست
که در آئین ما دین غیر از این نیست
آن لعل شکربار که صد بار از آشفتهٔ شیرازی غزل 257
1. آن لعل شکربار که صد بار نمک داشت
بر قلب حریفان زخط سبز محک داشت
تو را که یوسف اندر چه از آشفتهٔ شیرازی غزل 258
1. تو را که یوسف اندر چه زنخدانست
چه غم که صد چو منت مبتلای زندانست
بدل رسید سحر پیکی از از آشفتهٔ شیرازی غزل 259
1. بدل رسید سحر پیکی از دیار محبت
که روزگار نوی یافت از بهار محبت
از دل خسته چه پرسی که از آشفتهٔ شیرازی غزل 260
1. از دل خسته چه پرسی که دلم در بر اوست
نمک داغ درونم لب چون شکر اوست
زعمر رفته دارم بس ندامت از آشفتهٔ شیرازی غزل 261
1. زعمر رفته دارم بس ندامت
بجامی گیرم از ساقی غرامت