غزلیات آشفتهٔ شیرازی

1 آنرا که دوست هست چه پروای دشمن است با شب گر آفتاب بود روز روشن است

2 سبحه نهم زپنجه و زنار بگسلم تا رشته دو زلف توام طوق گردن است

3 چشم تو ترک جادو و مژگان سپاه تو زلفت کمند ساز و خط سبز جوشن است

4 از چاک چاک سینه و دل پرتو رخت چون شعله های شمع نمایان زروزن است

1 خون می‌خوری و نیستت از خلق مخافت تا چند کنی شوخی؟ تا چند ظرافت؟

2 ای حسن و صباحت اثری از گل رویت از چاه زنخدان تو خورد آب لطافت

3 بوی میش آورد سوی خانه خمار زاهد که مکان داشت به بازار خرافت

4 در راه طلب راحت و رنج است مساوی عاشق بود آسوده ز آسایش و آفت

1 تا خم و خمخانه بدست علیست هر که درین نشاء مست علیست

2 سبحه و زنار همه آلتند رشته این کار بدست علیست

3 مست چه میخانه چه و می کدام این همه در نرگس مست علیست

4 هر چه پذیرفته نقش بقا هست همه بود زهست علیست

1 عشق بتان حاصل ایام ماست کام نجستن ثمر کام ماست

2 عشق بتان و بت بتخانه چیست بشکنم این جمله که اصنام ماست

3 تا که نعیم ابدی یافتم هر دو جهان حاصل انعام ماست

4 زین همه حلوا که دهان مملو است زهر هلاهل زچه در کام ماست

1 مستی عشق به جز غمزهٔ چشمان تو نیست زآنکه این نشئه به جز در خُم مستان تو نیست

2 تا که سیخ مژه را تافته بر آتش روی نیست یک دل که بر این آتش بریان تو نیست

3 لعل شیرین تو ساید نمکم بر دل ریش شور عشاق جز از طعم نمکدان تو نیست

4 جادوی چشم رسن باز چه شد از خم زلف یوسفی نیست که در چاه زنخدان تو نیست

1 آمد زدرم خراب و سرمست شیشه بکف و پیاله در دست

2 زان فتنه که کرده بود برپا کردیم هزار سعی و ننشست

3 از منظر خوب ماهرویان حاشا که ره نظر توان بست

4 خون دل ما بخورد چشمت پرهیز کجا زمی کند مست

1 جا کرده میان جان من دوست چون مغز که کرده جای در پوست

2 گفتم بقد تو سرو ماند کی دلبر و دلفریب و دلجوست

3 بالای تو سرو ناز خواندم گفتم چو مهت عذار نیکوست

4 بر سرو کجا رخی است چون ماه بر ما کجا هلال ابروست

1 دید چو دیده دو بین در همه روشناییت بر در این و آن زند حلقه آشناییت

2 تلخ بود مذاق من با لب شکرین تو تیره شبست روز من با همه روشناییت

3 دعوی خواجگی کند بنده خاکسار تو نوبت سلطنت زند هرکه کند گداییت

4 طایر جان ز شوق تو خواست که بشکند قفس بس که شنید او ز دل قصه دلرباییت

1 مطرب این شور که در پرده عشاق نواخت زهره از رشک بوجد آمد و بربط بنواخت

2 سرو دستار گر انداخته صوفی چه عجب ساقی از این می ممزوج که در جام انداخت

3 خسر و حسن تونازم که بجولانگه ناز بر سر ماه و خور از غالیه پرچم انداخت

4 حیرتم از چه نظر از من و دل باز گرفت آن که کار دو جهانرا بنگاهی میساخت

1 خلقت هر چیز از آب و گل است عشق را منشاء تقاضای دل است

2 نار نمرود است گلزار خلیل موج طوفان بهر سالک ساحل است

3 هر کرا جز عشق باشد قبله گاه در طریقت آن عبادت باطل است

4 کشتگان دیگران را خونبهاست چشم ما فردا بدست قاتل است