بیار ساقی از آن می بدان نشان که تو دانی از آشفتهٔ غزل 1224
1. بیار ساقی از آن می بدان نشان که تو دانی
به کام تشنه ما ریز آنچنانکه تو دانی
حور و فرشته خواندمت الحق که قابلی از آشفتهٔ غزل 1225
1. حور و فرشته خواندمت الحق که قابلی
نبود روا که گویمت از آب یا گلی
آفرینش چیست بحر و پیش او گردون حبابی از آشفتهٔ غزل 1226
1. آفرینش چیست بحر و پیش او گردون حبابی
ما همه لب‌تشنگان و مانده بر نقش سرابی
مدتی شد که زیاران سر دوری داری از آشفتهٔ غزل 1227
1. مدتی شد که زیاران سر دوری داری
ما نداریم شکیب از تو صبوری داری
ای زمزمه عشق تو در هر سر و کویی از آشفتهٔ غزل 1228
1. ای زمزمه عشق تو در هر سر و کویی
وز یاد تو در هر گذری هایی و هویی
دلی نماند که ای فتنه از جفا نشکستی از آشفتهٔ غزل 1229
1. دلی نماند که ای فتنه از جفا نشکستی
مصاحبیت نه کاز کین بماتمش ننشستی
با داورت سخن چه بود روز داوری از آشفتهٔ غزل 1230
1. با داورت سخن چه بود روز داوری
یا خود بخون خلق بهانه چه آوری
من به تو مشتاق و تو پیوسته از من در نفوری از آشفتهٔ غزل 1231
1. من به تو مشتاق و تو پیوسته از من در نفوری
بس عجب نبود که من ظلمت تو سرتا پای نوری
مشتاق بود گوش به رودی و سرودی از آشفتهٔ غزل 1232
1. مشتاق بود گوش به رودی و سرودی
مطرب به نواساز بکن چنگی ورودی
باغی و فراغی و حریفی و کتابی از آشفتهٔ غزل 1233
1. باغی و فراغی و حریفی و کتابی
چنگی و ربابی و شرابی و کبابی
بمن گر آن مه بی مهر مهربان بودی از آشفتهٔ غزل 1234
1. بمن گر آن مه بی مهر مهربان بودی
چه غم بکین اگرم دور آسمان بودی
پارسی جامه بخوانید غزل‌های دری از آشفتهٔ غزل 1235
1. پارسی جامه بخوانید غزل‌های دری
که برید آمد و آورد زری فتح هری