سبزه ای جوی و تماشاگاهی از آشفتهٔ غزل 1248
1. سبزه ای جوی و تماشاگاهی
با رفیقی دو زراز آگاهی
الا ای باغبان خاصیت سرو روان دانی از آشفتهٔ غزل 1249
1. الا ای باغبان خاصیت سرو روان دانی
اگر آن سروبالا را به جای سرو بنشانی
بر گل آن سنبل مشکین که فراز آوردی از آشفتهٔ غزل 1250
1. بر گل آن سنبل مشکین که فراز آوردی
نافه آهوی چین را بطراز آوردی
خادما شمع برافروز بنه منقل و می از آشفتهٔ غزل 1251
1. خادما شمع برافروز بنه منقل و می
عنبر و عود بسوزان و مکن غفلت هی
پرده زرخ کشیدند گلهای نوبهاری از آشفتهٔ غزل 1252
1. پرده زرخ کشیدند گلهای نوبهاری
بیجا چرا عنادل دارند بیقراری
مگر ای عشق سر پرسش عشاق نداری از آشفتهٔ غزل 1253
1. مگر ای عشق سر پرسش عشاق نداری
یا که داری و نظر بر من مشتاق نداری
با من ای عشق اگر عهد کهن تازه کنی از آشفتهٔ غزل 1254
1. با من ای عشق اگر عهد کهن تازه کنی
مصحف دل که زهم ریخته شیرازه کنی
ای ترک از تیر نظر تو آفت رویین‌تنی از آشفتهٔ غزل 1255
1. ای ترک از تیر نظر تو آفت رویین‌تنی
شیر ار بود آهوفکن تو آهوی شیرافکنی
ای کودک ماهرو چه نامی از آشفتهٔ غزل 1256
1. ای کودک ماهرو چه نامی
ای لعبت سرو قد کدامی
در طور دلم نورصفت جلوه‌گر آیی از آشفتهٔ غزل 1257
1. در طور دلم نورصفت جلوه‌گر آیی
شب شعله شوی باز و چو شمعم به سر آیی
مردم دیده منی نور دو چشم مردمی از آشفتهٔ غزل 1258
1. مردم دیده منی نور دو چشم مردمی
جز تو پری کجا کند جلوه بشکل آدمی
صبا تو نفخه عنبر در آستین داری از آشفتهٔ غزل 1259
1. صبا تو نفخه عنبر در آستین داری
مگر عبور بر آن زلف عنبرین داری