ره مردم بزنی هر نفس از تلبیسی از آشفتهٔ غزل 1212
1. ره مردم بزنی هر نفس از تلبیسی
مگر ای صوفی سالوس تو خود ابلیسی
توئی آن گل که معروفی بهر گلشن به بیرنگی از آشفتهٔ غزل 1213
1. توئی آن گل که معروفی بهر گلشن به بیرنگی
اگر چه از تو دارد رنگ نقش کلک ارژنگی
ای پری باز چه رفتت که بشکل بشری از آشفتهٔ غزل 1214
1. ای پری باز چه رفتت که بشکل بشری
در بشر دین و دلی هست مگر تا ببری
ز رعنایی چه نازد سروبُن یا گل ز زیبایی از آشفتهٔ غزل 1215
1. ز رعنایی چه نازد سروبُن یا گل ز زیبایی
که با سرو گل‌اندامی سری داریم و سودایی
تو را سزاست ببالا لباس دارائی از آشفتهٔ غزل 1216
1. تو را سزاست ببالا لباس دارائی
بکوب نوبت وحدت بکاخ یکتائی
حدیث درد دل ای باد با جانان من گفتی از آشفتهٔ غزل 1217
1. حدیث درد دل ای باد با جانان من گفتی
خطا کردی که این درد نهان با جان من گفتی
زاهد ز آب میکده پرهیز می‌کنی از آشفتهٔ غزل 1218
1. زاهد ز آب میکده پرهیز می‌کنی
تیغ ریا به سنگ فسون تیز می‌کنی
از هیچ کسی ساخته غیر از تو دهانی از آشفتهٔ غزل 1219
1. از هیچ کسی ساخته غیر از تو دهانی
جز تو بخیالی که کند تنک میانی
چو اوست طالب بخشش چرا طلب نکنی از آشفتهٔ غزل 1220
1. چو اوست طالب بخشش چرا طلب نکنی
چو دوست عیش پسندد چرا طرب نکنی
در پرده قانون چند بی فایده آویزی از آشفتهٔ غزل 1221
1. در پرده قانون چند بی فایده آویزی
مطرب ره عشقی زن تا شور برانگیزی
ایکه مطبوع و شوخ و دلبندی از آشفتهٔ غزل 1222
1. ایکه مطبوع و شوخ و دلبندی
از چه با مات نیست پیوندی
بازآی به میخانه ظلمات چه می‌جویی از آشفتهٔ غزل 1223
1. بازآی به میخانه ظلمات چه می‌جویی
این گفت مرا هاتف ای خضر چه می‌گویی