بر آشفت و فرمود تابر از اسدی توسی گرشاسپ‌نامه 24
1. بر آشفت و فرمود تابر حریر
به اثرط یکی نامه سازد دبیر
بدو گفت کز بدگمان از اسدی توسی گرشاسپ‌نامه 25
1. بدو گفت کز بدگمان برگسل
به اندیشه بیدار کن چشم و دل
سپهبد چو پندش سراسر از اسدی توسی گرشاسپ‌نامه 26
1. سپهبد چو پندش سراسر شنود
پذیرفت و ره را پسیچید زود
خور از کُه چو بفراخت از اسدی توسی گرشاسپ‌نامه 27
1. خور از کُه چو بفراخت زرین کلاه
شب از سر بینداخت شعر سیاه
دبیر از قلم ابر انقاس از اسدی توسی گرشاسپ‌نامه 28
1. دبیر از قلم ابر انقاس کرد
سخن دُرّ و اندیشه الماس کرد
بدو گفت مهراج کآی از اسدی توسی گرشاسپ‌نامه 29
1. بدو گفت مهراج کآی سرفراز
بمان تا سپه یکسر آرام فراز
سپهبد چو دید آن خروش از اسدی توسی گرشاسپ‌نامه 30
1. سپهبد چو دید آن خروش سپاه
سبک خواست خفتان و رومی کلاه
چو زی خوابگه شد یل از اسدی توسی گرشاسپ‌نامه 31
1. چو زی خوابگه شد یل نامدار
بیامد همان گه نگهبان بار
سپهبد ز خشم دل آشفت از اسدی توسی گرشاسپ‌نامه 32
1. سپهبد ز خشم دل آشفت و گفت
که هوش و خرد با بهو نیست جفت
ز شبدیز چون شب بیفتاد از اسدی توسی گرشاسپ‌نامه 33
1. ز شبدیز چون شب بیفتاد پست
برون شدش چوگان سیمین ز دست
چو ز ایوان مینای از اسدی توسی گرشاسپ‌نامه 34
1. چو ز ایوان مینای پیروزه هور
بکند آن همه مهره های بلور